Category: Pilipinas contestants

忍耐、犧牲與痛苦 PAGTITIIS…SAKRIPISYO…AT…PASAKIT

【2015年菲律賓文入圍佳作欣賞】2015.05.30 / SONIA RAMOS CHAN / PAGTITIIS…SAKRIPISYO…AT…PASAKIT / PH《忍耐、犧牲與痛苦》 像其他人講述他們各個生命中的故事，我也想分享我的經驗和目前繼續在台灣的經歷。不是為了抄襲，但從中學習得到教訓，當個典範的例子，希望帶給其他讀者朋友的啟發。 我是Sonia Ramos Chan，今年45歲，五個兄弟姊妹中排老二，父母已過世。我在世上有很簡單的願望，但目前還沒實現。我家庭狀況還好，經濟財務支出是靠奶奶的退休金。當她過世時，我們的家庭才陷入困窮與不穩定。我母親是個很善良的人，我的父親也是。但我爸酗酒成習常帶給我們羞辱。我爸活著的時候，是個很愛喝酒的人，喝了酒後就發酒瘋，開始咆哮怒吼、罵髒話，爛醉到無法自己回到家，時常無意識地倒在街上睡。雖然我們已習慣，我們鄉村裡的居民也都知道我們家庭的情況，但我還是深深地受影響，覺得這樣很丟臉，直到父親後來生病之後斷氣。 也因為貧窮，我沒讀完大學，我努力去找工作。我很幸運得在嘎畢德市 (Cavite) 一家製造小朋友腳踏車的工廠找到工作。我和我們家老大還有一個表妹，一起到這裡工作。薪水單薄但比沒收入好。在這裡，我們認識到瑪日琳 (Marilyn)， 她說服我和我的表妹去嫁給台灣人。我們答應了，相信她說的話，如果個性不合，就可以趕快辦離婚，也能歸化國籍。我以為一切就這麼簡單。 民國86年2月20日，雖然沒認識很久，我和我的表妹跟台灣人結婚。心裡有疑慮但我希望能來台灣工作，賺錢寄回去給母親與家人用，讓她們的生活品質更好。這讓我有勇氣和力量去試我的運氣，事情就隨著命運走。 辦完一個簡單的結婚典禮，過了兩個星期，我和我表妹的老公各自先回台灣。同一年，我們倆搭飛機到台灣。飛機還在天空中，我的腦海裡就一片混亂。興奮、期待、緊張、害怕，還有很難形容的感覺。飛機很快的達到目的地，我的心也跳得越來越快。 下午六點，車夫送我到彰化，我的表妹被載到嘉義。車夫是一位老先生，他常帶想娶老婆的台灣男性到菲律賓去。我見到我的公婆，我公公人很好，但沒多久就變了。我的婆婆，看在臉上與講話的方式，就知道她嗓門很大、很愛嘮叨。我的先生是家裡四個兄弟姊妹中的老大，也是獨子。剛來的幾個月還算好，我還有機會去嘉義探視我的表妹。我的先生也會時常帶我去逛夜市，偶爾也會給我一點錢讓我寄回去菲律賓，我的母親和一位阿姨也有來台灣玩。這些都讓我認為我是幸運的。 幾個月過去，我的表妹懷孕了。後來，她已有兩個小孩，我肚子還是沒有好消息。我開始擔心我沒辦法受孕。三年後，我終於懷孕，生了一個小男嬰。我開心極了，認為我的先生和他的家人一定會很高興，特別是在一個重男輕女的台灣社會。但事情不如我想像的那樣，和老公過同甘共苦的生活。我慢慢發現老公的真面目、個性與人格。原來，他年輕時就嗜好酒、賭博、檳榔、色以及毒品。有時候，我會逮到他正在使用禁藥，但我不敢吭聲，害怕去插手。 我們的小孩出生也沒幾個月大，先生就帶我到他上班的衛生紙工廠去上班。我們就這樣在同一家公司，一起進去上班、一起下班回家。剛開始幾個月，工作還算順利，雖然身體很疲累，工作結束回到家還要做很多的家事。但當我領到我的薪水時，我覺得很高興，內心想我的夢想要實現，我可以寄錢回去給菲律賓的家人用了。但半年還沒過，我的老公就開始插手。他自己從老闆那裡拿走我的薪水，錢都沒經過我的手，他只留一千元給我當零用錢。有次我忍不住問他怎麼會這樣，他回答我說，我們應該存錢留給小孩用。但像他們家裡有需要修什麼東西，他也開始叫我一起分擔。我覺得他已經有很大的改變。我沒辦法再寄錢回去給菲律賓的家人，也很少與他們聯絡，因為我的老公不讓我用電話。連我和表妹良好的關係與連絡的方式，也都被他切斷、禁止我跟她連絡。 幾年過去，我全心放在工作上，還有家庭裡面的事情。孩子也慢慢長大，不久就要入學。反而我老公，惡習越來越嚴重，連她母親與兄弟姊妹都拿他沒辦法。 因為我和菲律賓的家人與我的表妹都沒連絡，本來我的表妹還可以帶點消息給我的家人，但後來連我們兩人都沒辦法通話，我表妹就沒事情可以跟他們講。我在菲律賓的家人打電話過來時，我夫家也不讓我接，導致我沒辦法馬上知道娘家母親心臟病發作，送到醫院來不及搶救。要不是因為我表妹不停的撥電話過來，這裡的家人被迫得接電話，才知道我的母親已過世。我和小孩回菲律賓協助處理媽媽的後事，我先生有拿錢出來支付葬禮所有的花費，這我認為是應該的，因為我所有的薪資都被他收走，我手上根本沒半毛錢。在菲律賓的事情處理完以後，我們回了台灣。在我回來之後，像地獄的痛苦生活從此開始。 時間過得越來越久，我先生喝酒賭博的嗜好越來越嚴重，他開始對我施暴。每次他喝醉酒，就把氣放在我頭上。拳頭、踹、踢、在臉上打巴掌、拉扯頭髮，雖然我沒做錯任何事，這就是我得到的。不管小孩在面前，他繼續傷害我。連小孩對他有恐懼症。我全身都被他打傷。這件事情，我隱瞞不敢告訴在菲律賓的家人，也沒對嘉義的表妹講。 雖然這樣，我還是幫助我兩個弟弟來台灣工作。我寄一點錢給他們，但不足的部分就用貸款去繳仲介費。但因為他們簽的契約只是遞補，所以來台灣的時間也沒很久。 我和先生時常吵架，連工作的地方，他都會大聲咆哮我，所以我決定去找別的工作。我到菜園去工作，工作很辛苦，薪水又少但為了孩子，我只能忍耐。我老公把養小孩的責任全推給我，連家裡的支出都要我承擔。而他，很悠閒地過他的生活。到我發現他有外遇，一個有三個孩子的越南女性。每次我要問他這件事情，我們倆就會吵架導致他一次又一次傷害我。有一次他打得過於嚴重，我決定離家出走，躲起來避風。我去一位朋友Cathy家暫時住在那裡，但因為這個地方離我家很近，我不可以在這裡待太久。 在一個深夜裡，我打電話給我的表妹，請她來接我。我的表妹和她的先生很快來到彰化接我。我們到我表妹嘉義的家時，我把所有的事情都告訴他們夫妻，所有我在我先生身上經歷過的，我再也沒辦法隱滿他對我做的傷害，我的手腳都是挫傷和淤青，連臉上都有。我的表妹叫我報警，然後再跟他離婚。兩天後，我老公與我的婆婆、小孩還有衛生紙工廠的老闆，都來我表妹家。我老公發誓他再不會這樣子做，他跟我乞求原諒。我的婆婆也跟我哀求說小孩很可憐，常哭著找媽媽。我也沒再考慮，就跟他們一起回去。前幾個星期還好。幾個月過後，他又回到原本的模樣，對我施暴，使我去警察局報案。我們兩個去面談但也是沒結果，因為他不願意跟我離婚，他只簽說他不會再傷害我。 但這還沒結束，他變本加厲地傷害我。有一天他喝醉回到家，我也不知什麼原因，他突然拉扯我的頭髮，賞我巴掌、用拳頭打我，又是踹又是踢。我哭了一整晚，沒辦法睡著。我趁他不在，趕緊收拾我的東西。我再次請我的表妹來接我，這應該是第三次我叫她來接我，我全身痠痛。雖然不捨，我勉強把孩子留下來。我在想，婆婆和嫂嫂她們不會不照顧我的小孩，不會留下不管。我到嘉義時才能鬆口氣。表妹幫我找工作，我去照顧一位年長者。我的雇主人很好，都很善良。不管我再這麼忙，我的小孩常掛在我心裡。我時常在深夜裡哭，想念孩子。與此同時，我的先生沒再來找我。後來，我聽說他與跟那位越南女性同居在一起。那女人真的拋棄年級比她大的老公，與他們三個年幼的小孩。我老公也有帶她一起回去住在我們家，但時間不久。這個女人和我的婆婆不合，因為她不會做事、邋遢、懶散，除了打扮漂亮，都不會做其他的事情。 我大約一個月沒有回去我的家。但因為太掛心小孩、太想念他了，到後來還是決定回去我們的家。我告知工作的老闆，還有我的表妹，跟他們說我要回去彰化。我沒辦法忍心把小孩放下不管。老闆與我的表妹都能理解我的立場及困境。我的表妹自己本身也是一個母親，所以她沒阻止我。我回去彰化，被婆婆、嫂嫂與我沒出息的老公臭罵一頓，但我只能乖乖接受他們的責罵。在學校，當我小孩看到我的時候，就趕快衝過來抱我，淚流滿面。我看到小孩這樣，我心如刀割。他全身髒兮兮，乾淨的衣服只剩一套。我的眼淚也流不停，緊緊的抱住我的孩子，對自己發誓，不管發生任何事，永遠不會再離開他。 我用幾個星期的時間把整個家裡清乾淨，後來再去找工作。我的朋友介紹我進去一個做襪子的工廠。工作順利，我盡力想辦法把微薄的薪水分配在家裡與小孩所需要的支出，難免有時也要寄錢回去給我的兄弟姊妹。但有時因為工作少，真的沒多餘的錢寄回去，這還讓他們產生不諒解。更痛心的是，當我沒辦法答應他們的請求時，我就聽到一些負面的話。令人傷心不已的是，我以為能體諒我的人（我還跟他們哭訴過），現在反而責備我又讓我難過。因為這樣，我開始避免打電話回去菲律賓。我也有我自己的生活，也有我的煩惱。遇到問題，我也沒地方可以發洩、透氣。 同時，我的老公繼續和他的越南外遇住在一起，他們在外面租房子。只有在他需要回家拿東西，或是和他的外遇吵架，我的老公才會回家。我也試著去跟別的菲律賓男生在一起，但是只令自己傷心又痛苦。從那時開始，我詛咒男人，但我也常禱告，希望我的孩子不會變成這個模樣，因為我的孩子也是男性。我把我的生命重心與專注力全部放在工作與孩子身上。 有一天，我工作加班比較晚回家。回到家時，我孩子還沒到家。平常，他在這個時間應該回來了。我問了婆婆，她說她不知道，也沒看到孩子。我打電話問我的朋友。偶而，我的兒子也會跟她的孩子一起玩，但她說她的兒子在家，我兒子卻不在。我開始擔心，心裡很著急，哭著打電話詢問我的表妹。她說會不會被我的老公帶走了？但事實上我老公已經有幾個星期都沒回來過。我們沒講很久，我就到警察局報失蹤。我和我婆婆到派出所做筆錄，回到家時間已過晚上十一點。我也通知我的嫂嫂們，她們說若有消息會打電話給我。我誠心禱告，求我的兒子平安無事。兒子是我的生命、我的力量。有他在，我才能度過生活所經歷的痛苦與困難。還有，我也沒辦法再受孕了。我的子宮已有病狀，但還好，沒再惡化下去。 不久，我們就接到警察局的電話。他們已獲得我兒子所在的地點，但對方要向我們勒索一筆錢，而我沒辦法付。後來兩方達成一個共同數目，我嫂嫂們也有幫助我。到最後，整個事情解破了，真相露出來，是我的先生與他兩個朋友自導自演，綁架我的兒子。我氣到極點，哪有這麼惡劣的父親會想傷害自己的兒子？隔天，我兒子跟我們說，是他父親和兩個友人，帶他到一間倉庫裡。我的先生開了三萬的金額，這些錢是我婆婆拿出來付的。我的先生答應他會離開我們，永遠不再出現。 他真的離開，但過了一個月又回來，又常回家。我們的生活又變得吵吵鬧鬧。原來，他和外遇的關係有了變化。他慢慢把東西搬回家裡。他開始待在家，很少出門。後來，他生病咳不停吃不下。我婆婆和嫂嫂帶他去檢查，才發現他得了癌症。兩個星期後，他被帶去開刀。婆婆叫我去醫院陪他，雖然我不願意，但也沒輒，得請假去醫院照顧他。在醫院，他照樣對我吼叫，後來我回家叫兒子去照顧他。過一個星期，他出院了。臉色蒼白、身體虛弱，他這次再沒力氣罵人，開口就會咳。從此也沒再看到那個越南女人，任何消息都沒有。 目前，我先生還持續接受化療，進手術房已有三次。感謝我的嫂嫂們的幫忙。偶而，他還是會喊叫但我選擇不理會，心想這可能只是因為身體帶來的病痛。之前的艱難和痛苦、我都已能忍耐也已度過，更何況他現在身體有病。早上去上班前，我會先準備他的早餐。我還會幫他洗身體。儘管之前的忍耐、犧牲與痛苦，我也放不下我對他的責任。在我心內，我還是常禱告，希望上帝再給他機會改變，讓他彌補他對母親、兄弟姊妹、妻子與孩子的缺憾與不足。都到了這地步，他還是會兇我，我也只能增加我的耐心與包容。 當我書寫我自己的故事，我的淚水不停流下來。在腦海裡回想起我走過的路，太多太多的痛苦與犧性，我現在對一些事情還在尋找答案。過了這些經驗，我只知道一件事，我變得更堅強，更有能力去面對生活所帶來的挑戰。有眼睛的人很幸運，他可以看到生活的精彩、五花八門的顏色。有聽力的人也很幸運，他可以聽到每個人的耳語或吶喊。但對我來說，有愛心也能理解、懂得忍耐和原諒，像我這樣，是更幸運。 我很感恩上帝在這段時間，都陪在我身邊，感謝祂在這些測驗中，沒讓我放棄，反而讓我更堅強，繼續地活下去。生命像颱風，你不知道它什麼時候降臨、破壞。當你的基礎很脆弱，你也會被它帶走。如果你的基礎穩定，對上帝有信任和信念，你永遠不會倒。跟颱風一樣，它只能從我們生命中路過，它終究也會停下來，天空平靜後，我們就可以重新出發。 我要感謝生活中所有的人，還有我的孩子。他是我堅強的理由，讓我能面對所有的挑戰，讓我有力氣去應付忍耐、犧牲與痛苦。我要感謝TLAM 和它所有的成員們。因為有你們，我們這些移工才有機會分享，講出我們的故事與經驗。生活的故事和豐富的經驗，當作每位讀者的引導，模範與啟發。不管是快樂或是悲傷，重點是帶給我們好的教訓。像夜晚一樣，黑暗有限，等到日出，太陽出來了，陽光也就來了。陽光陪著我們面對未來，給予我們新的希望！ *** 【2015 Pagpapahayag ng mga Pangalan na Napiling Kasali sa Preliminary Eliminations】2015.05.30 / SONIA … Continue reading “忍耐、犧牲與痛苦 PAGTITIIS…SAKRIPISYO…AT…PASAKIT”

【2015年菲律賓文入圍佳作欣賞】2015.05.30 / SONIA RAMOS CHAN / PAGTITIIS…SAKRIPISYO…AT…PASAKIT / PH《忍耐、犧牲與痛苦》
像其他人講述他們各個生命中的故事，我也想分享我的經驗和目前繼續在台灣的經歷。不是為了抄襲，但從中學習得到教訓，當個典範的例子，希望帶給其他讀者朋友的啟發。
我是Sonia Ramos Chan，今年45歲，五個兄弟姊妹中排老二，父母已過世。我在世上有很簡單的願望，但目前還沒實現。我家庭狀況還好，經濟財務支出是靠奶奶的退休金。當她過世時，我們的家庭才陷入困窮與不穩定。我母親是個很善良的人，我的父親也是。但我爸酗酒成習常帶給我們羞辱。我爸活著的時候，是個很愛喝酒的人，喝了酒後就發酒瘋，開始咆哮怒吼、罵髒話，爛醉到無法自己回到家，時常無意識地倒在街上睡。雖然我們已習慣，我們鄉村裡的居民也都知道我們家庭的情況，但我還是深深地受影響，覺得這樣很丟臉，直到父親後來生病之後斷氣。
也因為貧窮，我沒讀完大學，我努力去找工作。我很幸運得在嘎畢德市 (Cavite) 一家製造小朋友腳踏車的工廠找到工作。我和我們家老大還有一個表妹，一起到這裡工作。薪水單薄但比沒收入好。在這裡，我們認識到瑪日琳 (Marilyn)， 她說服我和我的表妹去嫁給台灣人。我們答應了，相信她說的話，如果個性不合，就可以趕快辦離婚，也能歸化國籍。我以為一切就這麼簡單。
民國86年2月20日，雖然沒認識很久，我和我的表妹跟台灣人結婚。心裡有疑慮但我希望能來台灣工作，賺錢寄回去給母親與家人用，讓她們的生活品質更好。這讓我有勇氣和力量去試我的運氣，事情就隨著命運走。
辦完一個簡單的結婚典禮，過了兩個星期，我和我表妹的老公各自先回台灣。同一年，我們倆搭飛機到台灣。飛機還在天空中，我的腦海裡就一片混亂。興奮、期待、緊張、害怕，還有很難形容的感覺。飛機很快的達到目的地，我的心也跳得越來越快。
下午六點，車夫送我到彰化，我的表妹被載到嘉義。車夫是一位老先生，他常帶想娶老婆的台灣男性到菲律賓去。我見到我的公婆，我公公人很好，但沒多久就變了。我的婆婆，看在臉上與講話的方式，就知道她嗓門很大、很愛嘮叨。我的先生是家裡四個兄弟姊妹中的老大，也是獨子。剛來的幾個月還算好，我還有機會去嘉義探視我的表妹。我的先生也會時常帶我去逛夜市，偶爾也會給我一點錢讓我寄回去菲律賓，我的母親和一位阿姨也有來台灣玩。這些都讓我認為我是幸運的。
幾個月過去，我的表妹懷孕了。後來，她已有兩個小孩，我肚子還是沒有好消息。我開始擔心我沒辦法受孕。三年後，我終於懷孕，生了一個小男嬰。我開心極了，認為我的先生和他的家人一定會很高興，特別是在一個重男輕女的台灣社會。但事情不如我想像的那樣，和老公過同甘共苦的生活。我慢慢發現老公的真面目、個性與人格。原來，他年輕時就嗜好酒、賭博、檳榔、色以及毒品。有時候，我會逮到他正在使用禁藥，但我不敢吭聲，害怕去插手。
我們的小孩出生也沒幾個月大，先生就帶我到他上班的衛生紙工廠去上班。我們就這樣在同一家公司，一起進去上班、一起下班回家。剛開始幾個月，工作還算順利，雖然身體很疲累，工作結束回到家還要做很多的家事。但當我領到我的薪水時，我覺得很高興，內心想我的夢想要實現，我可以寄錢回去給菲律賓的家人用了。但半年還沒過，我的老公就開始插手。他自己從老闆那裡拿走我的薪水，錢都沒經過我的手，他只留一千元給我當零用錢。有次我忍不住問他怎麼會這樣，他回答我說，我們應該存錢留給小孩用。但像他們家裡有需要修什麼東西，他也開始叫我一起分擔。我覺得他已經有很大的改變。我沒辦法再寄錢回去給菲律賓的家人，也很少與他們聯絡，因為我的老公不讓我用電話。連我和表妹良好的關係與連絡的方式，也都被他切斷、禁止我跟她連絡。
幾年過去，我全心放在工作上，還有家庭裡面的事情。孩子也慢慢長大，不久就要入學。反而我老公，惡習越來越嚴重，連她母親與兄弟姊妹都拿他沒辦法。
因為我和菲律賓的家人與我的表妹都沒連絡，本來我的表妹還可以帶點消息給我的家人，但後來連我們兩人都沒辦法通話，我表妹就沒事情可以跟他們講。我在菲律賓的家人打電話過來時，我夫家也不讓我接，導致我沒辦法馬上知道娘家母親心臟病發作，送到醫院來不及搶救。要不是因為我表妹不停的撥電話過來，這裡的家人被迫得接電話，才知道我的母親已過世。我和小孩回菲律賓協助處理媽媽的後事，我先生有拿錢出來支付葬禮所有的花費，這我認為是應該的，因為我所有的薪資都被他收走，我手上根本沒半毛錢。在菲律賓的事情處理完以後，我們回了台灣。在我回來之後，像地獄的痛苦生活從此開始。
時間過得越來越久，我先生喝酒賭博的嗜好越來越嚴重，他開始對我施暴。每次他喝醉酒，就把氣放在我頭上。拳頭、踹、踢、在臉上打巴掌、拉扯頭髮，雖然我沒做錯任何事，這就是我得到的。不管小孩在面前，他繼續傷害我。連小孩對他有恐懼症。我全身都被他打傷。這件事情，我隱瞞不敢告訴在菲律賓的家人，也沒對嘉義的表妹講。
雖然這樣，我還是幫助我兩個弟弟來台灣工作。我寄一點錢給他們，但不足的部分就用貸款去繳仲介費。但因為他們簽的契約只是遞補，所以來台灣的時間也沒很久。
我和先生時常吵架，連工作的地方，他都會大聲咆哮我，所以我決定去找別的工作。我到菜園去工作，工作很辛苦，薪水又少但為了孩子，我只能忍耐。我老公把養小孩的責任全推給我，連家裡的支出都要我承擔。而他，很悠閒地過他的生活。到我發現他有外遇，一個有三個孩子的越南女性。每次我要問他這件事情，我們倆就會吵架導致他一次又一次傷害我。有一次他打得過於嚴重，我決定離家出走，躲起來避風。我去一位朋友Cathy家暫時住在那裡，但因為這個地方離我家很近，我不可以在這裡待太久。
在一個深夜裡，我打電話給我的表妹，請她來接我。我的表妹和她的先生很快來到彰化接我。我們到我表妹嘉義的家時，我把所有的事情都告訴他們夫妻，所有我在我先生身上經歷過的，我再也沒辦法隱滿他對我做的傷害，我的手腳都是挫傷和淤青，連臉上都有。我的表妹叫我報警，然後再跟他離婚。兩天後，我老公與我的婆婆、小孩還有衛生紙工廠的老闆，都來我表妹家。我老公發誓他再不會這樣子做，他跟我乞求原諒。我的婆婆也跟我哀求說小孩很可憐，常哭著找媽媽。我也沒再考慮，就跟他們一起回去。前幾個星期還好。幾個月過後，他又回到原本的模樣，對我施暴，使我去警察局報案。我們兩個去面談但也是沒結果，因為他不願意跟我離婚，他只簽說他不會再傷害我。
但這還沒結束，他變本加厲地傷害我。有一天他喝醉回到家，我也不知什麼原因，他突然拉扯我的頭髮，賞我巴掌、用拳頭打我，又是踹又是踢。我哭了一整晚，沒辦法睡著。我趁他不在，趕緊收拾我的東西。我再次請我的表妹來接我，這應該是第三次我叫她來接我，我全身痠痛。雖然不捨，我勉強把孩子留下來。我在想，婆婆和嫂嫂她們不會不照顧我的小孩，不會留下不管。我到嘉義時才能鬆口氣。表妹幫我找工作，我去照顧一位年長者。我的雇主人很好，都很善良。不管我再這麼忙，我的小孩常掛在我心裡。我時常在深夜裡哭，想念孩子。與此同時，我的先生沒再來找我。後來，我聽說他與跟那位越南女性同居在一起。那女人真的拋棄年級比她大的老公，與他們三個年幼的小孩。我老公也有帶她一起回去住在我們家，但時間不久。這個女人和我的婆婆不合，因為她不會做事、邋遢、懶散，除了打扮漂亮，都不會做其他的事情。
我大約一個月沒有回去我的家。但因為太掛心小孩、太想念他了，到後來還是決定回去我們的家。我告知工作的老闆，還有我的表妹，跟他們說我要回去彰化。我沒辦法忍心把小孩放下不管。老闆與我的表妹都能理解我的立場及困境。我的表妹自己本身也是一個母親，所以她沒阻止我。我回去彰化，被婆婆、嫂嫂與我沒出息的老公臭罵一頓，但我只能乖乖接受他們的責罵。在學校，當我小孩看到我的時候，就趕快衝過來抱我，淚流滿面。我看到小孩這樣，我心如刀割。他全身髒兮兮，乾淨的衣服只剩一套。我的眼淚也流不停，緊緊的抱住我的孩子，對自己發誓，不管發生任何事，永遠不會再離開他。
我用幾個星期的時間把整個家裡清乾淨，後來再去找工作。我的朋友介紹我進去一個做襪子的工廠。工作順利，我盡力想辦法把微薄的薪水分配在家裡與小孩所需要的支出，難免有時也要寄錢回去給我的兄弟姊妹。但有時因為工作少，真的沒多餘的錢寄回去，這還讓他們產生不諒解。更痛心的是，當我沒辦法答應他們的請求時，我就聽到一些負面的話。令人傷心不已的是，我以為能體諒我的人（我還跟他們哭訴過），現在反而責備我又讓我難過。因為這樣，我開始避免打電話回去菲律賓。我也有我自己的生活，也有我的煩惱。遇到問題，我也沒地方可以發洩、透氣。
同時，我的老公繼續和他的越南外遇住在一起，他們在外面租房子。只有在他需要回家拿東西，或是和他的外遇吵架，我的老公才會回家。我也試著去跟別的菲律賓男生在一起，但是只令自己傷心又痛苦。從那時開始，我詛咒男人，但我也常禱告，希望我的孩子不會變成這個模樣，因為我的孩子也是男性。我把我的生命重心與專注力全部放在工作與孩子身上。
有一天，我工作加班比較晚回家。回到家時，我孩子還沒到家。平常，他在這個時間應該回來了。我問了婆婆，她說她不知道，也沒看到孩子。我打電話問我的朋友。偶而，我的兒子也會跟她的孩子一起玩，但她說她的兒子在家，我兒子卻不在。我開始擔心，心裡很著急，哭著打電話詢問我的表妹。她說會不會被我的老公帶走了？但事實上我老公已經有幾個星期都沒回來過。我們沒講很久，我就到警察局報失蹤。我和我婆婆到派出所做筆錄，回到家時間已過晚上十一點。我也通知我的嫂嫂們，她們說若有消息會打電話給我。我誠心禱告，求我的兒子平安無事。兒子是我的生命、我的力量。有他在，我才能度過生活所經歷的痛苦與困難。還有，我也沒辦法再受孕了。我的子宮已有病狀，但還好，沒再惡化下去。
不久，我們就接到警察局的電話。他們已獲得我兒子所在的地點，但對方要向我們勒索一筆錢，而我沒辦法付。後來兩方達成一個共同數目，我嫂嫂們也有幫助我。到最後，整個事情解破了，真相露出來，是我的先生與他兩個朋友自導自演，綁架我的兒子。我氣到極點，哪有這麼惡劣的父親會想傷害自己的兒子？隔天，我兒子跟我們說，是他父親和兩個友人，帶他到一間倉庫裡。我的先生開了三萬的金額，這些錢是我婆婆拿出來付的。我的先生答應他會離開我們，永遠不再出現。
他真的離開，但過了一個月又回來，又常回家。我們的生活又變得吵吵鬧鬧。原來，他和外遇的關係有了變化。他慢慢把東西搬回家裡。他開始待在家，很少出門。後來，他生病咳不停吃不下。我婆婆和嫂嫂帶他去檢查，才發現他得了癌症。兩個星期後，他被帶去開刀。婆婆叫我去醫院陪他，雖然我不願意，但也沒輒，得請假去醫院照顧他。在醫院，他照樣對我吼叫，後來我回家叫兒子去照顧他。過一個星期，他出院了。臉色蒼白、身體虛弱，他這次再沒力氣罵人，開口就會咳。從此也沒再看到那個越南女人，任何消息都沒有。
目前，我先生還持續接受化療，進手術房已有三次。感謝我的嫂嫂們的幫忙。偶而，他還是會喊叫但我選擇不理會，心想這可能只是因為身體帶來的病痛。之前的艱難和痛苦、我都已能忍耐也已度過，更何況他現在身體有病。早上去上班前，我會先準備他的早餐。我還會幫他洗身體。儘管之前的忍耐、犧牲與痛苦，我也放不下我對他的責任。在我心內，我還是常禱告，希望上帝再給他機會改變，讓他彌補他對母親、兄弟姊妹、妻子與孩子的缺憾與不足。都到了這地步，他還是會兇我，我也只能增加我的耐心與包容。
當我書寫我自己的故事，我的淚水不停流下來。在腦海裡回想起我走過的路，太多太多的痛苦與犧性，我現在對一些事情還在尋找答案。過了這些經驗，我只知道一件事，我變得更堅強，更有能力去面對生活所帶來的挑戰。有眼睛的人很幸運，他可以看到生活的精彩、五花八門的顏色。有聽力的人也很幸運，他可以聽到每個人的耳語或吶喊。但對我來說，有愛心也能理解、懂得忍耐和原諒，像我這樣，是更幸運。
我很感恩上帝在這段時間，都陪在我身邊，感謝祂在這些測驗中，沒讓我放棄，反而讓我更堅強，繼續地活下去。生命像颱風，你不知道它什麼時候降臨、破壞。當你的基礎很脆弱，你也會被它帶走。如果你的基礎穩定，對上帝有信任和信念，你永遠不會倒。跟颱風一樣，它只能從我們生命中路過，它終究也會停下來，天空平靜後，我們就可以重新出發。
我要感謝生活中所有的人，還有我的孩子。他是我堅強的理由，讓我能面對所有的挑戰，讓我有力氣去應付忍耐、犧牲與痛苦。我要感謝TLAM 和它所有的成員們。因為有你們，我們這些移工才有機會分享，講出我們的故事與經驗。生活的故事和豐富的經驗，當作每位讀者的引導，模範與啟發。不管是快樂或是悲傷，重點是帶給我們好的教訓。像夜晚一樣，黑暗有限，等到日出，太陽出來了，陽光也就來了。陽光陪著我們面對未來，給予我們新的希望！

***

【2015 Pagpapahayag ng mga Pangalan na Napiling Kasali sa Preliminary Eliminations】2015.05.30 / SONIA RAMOS CHAN / PAGTITIIS…SAKRIPISYO…AT…PASAKIT / PH

Tulad ng iba na nagsalaysay ng kani-kanilang kwento ng buhay ay isa rin ako sa nais magbahagi ng karanasan at patuloy na nararanasan sa kasalukuyan dito sa bansang Taiwan. Hindi man upang tularan, sa halip ay kapulutan ng aral, magsilbing halimbawa at maging inspirasyon sa bawat mkakabasa nito.
Ako si Sonia Ramos Chan, 45 taong gulang, pangalawa sa 5 magkakapatid at ulila na sa mga magulang. May simpleng pangarap sa buhay na hangang ngayon ay nanatiling pangarap pa rin. Maayos naman ang aming pamilya, medyo may kahirapan pero nakakaraos din sa tulong ng aming lola na isang pensyonada. Subalit ng ito’y pumanaw ay malaking kawalan din sa aming pamilya. Mabait ang aking ina at ganun din ang aking ama. Subalit ang bisyo na pag-iinom ng aking ama ang madalas na magbigay sa amin ng kahihiyan. Isang lasengero ang aking ama nung ito ay nabubuhay pa, halos hindi na nito makayanang umuwi ng bahay, at kung saan saan na lang natatagpuang lumpasay sa kalasingan. Maingay, nagmumura at halos mawala na sa sariling katinuan kapag may epekto na ito ng alak. Bagaman nasanay na kami sa ganung sitwasyon at maging ang mga tao sa lugar namin ay nasanay narin ay dama ko parin ang kahihiyang dulot nito. Hangang siya ay magkasakit at tuluyang bawian ng buhay.
Hindi ako nakatapos sa Kolehiyo dahil narin sa kakapusan, kaya’t sinikap kong maghanap na lang ng trabaho. Sa Cavite ay pinalad akong makapagtrabaho sa isang pagawaan ng bisekletang pambata. Dito’y nakasama ko ang kapatid kong panganay at pinsan. Nagtiis sa mababang sahod; mainam kaysa walang pagkunan. Nakilala namin dito si Marilyn na siyang humikayat sa amin ng pinsan ko na mag asawa ng Taiwanese. Napapayag niya kami sa paniniwala sa mga sinabi niya na maari din namang idivorce agad kung sakaling di namin makasundo at makakuha na kami ng citizenship. Inakala kong ganun kadali ang lahat.
February 20, 1997, hindi man lubusang kilala ay nagpakasal kami ng pinsan ko sa taiwanese, May takot sa dibdib ko pero ang kagustuhan kong makarating ng Taiwan at makapagtrabaho upang maiahon ang aking ina at mga kapatid ang nagbigay ng lakas ng loob at tapang sa akin na makipagsapalaran at sumunod sa lahat ng nangyayari.
Makalipas ang 2 lingo matapos ang simpleng kasalan ay bumalik na kaagad ng Taiwan ang napangasawa naming mag pinsan. Taong 1997 noon sa himpapawid pa lamang ay samo’t sari na ang naglalaro sa aking isipan. Ang excitement, kaba, takot at iba pang emosyong mahirap maipaliwanag. Papalapit ng papalapit sa pagbaba ang eroplano habang palakas ng palakas naman ang kaba sa dib dib ko. Bandang 6:00 pm na ng hapon ng ako’y maihatid ni papasang sa bahay ng aking napangasawa sa Changhua. Si papasang ay ang isang matandang Taiwanese na siyang nagsasama sa Pilipinas ng mga taiwanese na gustong mag asawa ng mga Pilipina. Samantala nahuling ihatid ang pinsan ko na napadpad naman sa Chiayi county. Nakilala ko ang aking mga inlaws, ang byenan kong lalaki ay may kabaitan subalit di nagtagal ay pumanaw rin agad ito, ang aking byenang babae ay mababanaag ang pagkabungangera sa mukha at pananalita pa lamang nito. Panganay sa 4 na magkakapatid ang aking napanagasawa at
nag iisang lalaki lamang ito. Ok naman ang mga naunang lingo at buwan ko dito minsan ay nadadalaw pa namin ang pinsan ko sa Chiayi. Madalas din ay ipinapasyal ako ng aking asawa sa night market, minsan ay nabibigyan pa ako ng kahit konti para ipadala ko sa pilipinas. Nakapagbakasyon din dito ang aking Ina at tiyahin…bagay na inakala kong isa ako sa mapalad. Lumipas ang ilang buwan nabuntis na ang pinsan ko at halos magdadalawa na ang anak nito ay hindi parin ako nabubuntis bagay na aking ipinangamba na baka hindi ako magkaanak. Tatlong taon pa ang lumipas bago pa ako nabuntis at pinalad na magkaroon ng isang anak na lalaki. Walang paglagyan ang aking kasiyahan alam ko na matutuwa ang aking asawa at ang pamilya nito dahil napakahalaga dito sa Taiwan ang pagkakaroon ng anak na lalaki. Na kabaligtaran sa aking inaasahan mula sa aking asawa, unti unti kong natuklasan ang tunay na kulay,pag uugali at pagkatao ng lalaking inakala kong makakaagapay ko sa
hirap at ginhawa. Alak, sugal, nganga, babae at droga mga bisyong ginagawa na niya nung siya ay binata pa. Minsan ay nahuhuli ko siyang gumagamit ng bawal na gamot subalit nanatili akong tahimik at takot na makialam.
Ilang buwan pa lamang ang aming anak noon ay ipinasok na niya ako ng trabaho sa pagawaan ng tissue kung saan siya nagtatrabaho. Sabay kaming pumapasok at sabay din umuuwi, naging maayos naman ang mga naunang buwan ng aking pagtatrabaho bagaman sobra pagod dahil paglabas galing sa trabaho ay tambak naman ang gawaing bahay.Sa pagtangap ko ng aking sahod may tuwa akong naramdaman inisip kong ito na ang simula na matupad ko ang pangarap ko para sa aking pamilya at nakakapadala narin ako sa kanila sa pilipinas. Wala pang kalahating taon ako sa trabaho ko ay pinakialaman na ng asawa ko ang sahod ko. Hindi ko na ito nahahawakan at siya na mismo ang kumukuha sa amo namin, halagang isang libo lamang ang ibinibigay niya sa akin na pang allowance. Minsan ay di ko na matiis na magtanong bakit ganun ang sagot niya’y kailangan daw naming mag ipon pra sa aming anak.. Kahit sa mga bagay na ipinapagawa sa bahay nila ay hinihingan na niya ako ng share. Ramdam ko na
talaga ang napakalaking pagbabago niya, hindi na ako nakakapadala sa pilipinas, madalang na akong makatawag dahil sa ayaw narin niya akong pagamitin ng telepono at kahit ang magandang relasyon at komunikasyon naming magpinsan ay naputol narin dahil ipinagbawal narin niya. Lumipas ang ilang taon ibinuhos ko parin ang aking atensyon sa trabho maging sa mga gawain sa bahay, lumalaki narin ang aming anak at di magtatagal ay mag aaral narin ito.Samantala ay lalo pang lumalala ang bisyo ng asawa ko maging ang kanyang Ina at mga kapatid ay wala na ring magawa dito.
Dahil sa kawalan ko ng komunikasyon sa pilipinas at sa pinsan ko tanging sa pinsan ko na lamang nakikibalita ang pamilya ko na wala rin namang masabi ang pinsan ko dahil maging kaming dalawa ay hindi na nkakapagbalitaan. At kahit kapag tumatawag ang pamilya ko sa pilipinas ay hindi nila ipinapakiusap sa akin. Dahilan upang hindi ko kaagad nalaman na inatake sa puso ang aking ina at hindi na ito umabot sa hospital. Dahil sa walang tigil na pagtawag ng pinsan ko ay napilitan naring sagutin ng byenan ko ang tawag at duon pa lang nalaman na wala na ang aking ina. Nakauwi kaming mag anak sinagot ng asawa ko ang funeral at ang iba pang expenses sa aking ina, na dapat lang naman dahil lahat naman ng sinasahod ko ay napupunta sa kanya at ni hindi ko na nahahawakan. Matapos maisaayos ang lahat sa pilipinas ay kaagad na rin kaming bumalik ng Taiwan at sa aming pagbabalik ay dito nagsimula ang aking kalbaryo at mala impyernong pamumuhay.
Habang tumatagal ay palala ng palala ang bisyo ng asawa ko. Nagsimula narin na makatikim ako ng pananakit mula sa kanya. Na sa tuwing malalasing ito ay ako ang palagi niyang pinag iinitan. Suntok, sipa, sampal at sabunot ang napapala ko sa kanya kahit wala akong nagagawang kamalian at kahit nakikita ng aming anak ang ginagawa niya ay patuloy parin siya sa pananakit niya maging anak nami’y nagkaroon na ng pobia sa mga ginagawa niya.. Halos buobog ang katawan ko sa pnanakit niya bagay na inilihim sa aking pamilya sa pilipinas maging sa pinsan ko sa chiayi.
Kahit ganun ang sitwasyon ko ay natulungan ko parin ang dalawa kong kapatid na lalaki na makapag apply dito kahit utang ay pinapadalan ko sila ng allowance at sa icash na lamang sila nangutang ng kanilang ipinang placement fee. Subalit dahil sa replacement lang ang maging kontrata nila ay di rin sila nagtagal dito sa taiwan.
Sa madalas naming pag aaway ng aking asawa na kahit sa trabaho ay madalas niya akong pagmumurahin at sigawan ay mas pinili ko na lamang maghanap ng ibang trabaho. Nakapagtrabaho ako sa gulayan, mabigat at mababa ang sahod pero pinagtiyagaan ko at pinagtiisan para sa anak ko. Lahat ng responsibilidad sa anak ko ay ibinigay ng asawa ko sa akin maging mg gastusin sa bahay habang siya ay patuloy na nagpapsarap sa buhay. Hangang matuklasan ko na may kinakasama itong vietnamese, vietnamese na may 3 anak. Sa tuwing magtatanong ako sa kanya tungkol dito ay nauuwi sa pag aaway hangang pauli ulit na naman niya akong saktan. Minsan sa sobrang pangbubogbog niya sa akin ay ipinasya kong lumayas at magtago, sa bahay ng isang kaibigan na si Cathy duon ako pansamantalang nagtago pero dahil sa malapit lang ito sa amin ay di rin ako pwedeng magtagal. Kaya’y sa kalagitnaan ng hating gabi ay tinawagan ko ang pinsan ko at nagpasundo ako, kaagad naman tumugon ang
pinsan ko kasama ang asawa niya ay sinundo nila ako sa changhua.Pagdating namin sa bahay ng pinsan ko sa chiayi ay duon ko pa lamang naikwento sa mag asawa ang lahat ng pangyayari, lahat ng dinadanas ko sa aking asawa bagay na hindi ko na maitatangi ang pananakit nito dahil sa dami ng pasa ko sa braso at hita maging sa mukha. Sabi ng pinsan ko ipapulis ko at tuluyan na akong makipaghiwalay. Lumipas ang dalawang araw ay natunton ako ng asawa ko sa bahay ng pinsan ko, kasama ang byenan kong babae, ang anak ko at ang amo niya sa pabrika ng tissue. Nangako ito na di na siya uulit, humingi ng tawad at nagmakaawa rin byenan ko dahil kawawa daw anak ko palaging umiiyak hinahanap aako. Kaya naman di na ako nagdalawang isip at sumama na ako pauwi. Maayos naman ang mga naunang lingo, Makalipas ang ilang buwan ay bumalik na naman ang pananakit niya hangang sa magsumbong na ako sa mga pulis, pinagharap kami pero nauwi parin sa wala dahil ayaw naman niyang makipag
divorce, pumirma siya na hindi na niya ako sasaktan,
Pero hindi parin natapos duon ang lahat ng pananakit niya nasundan pa ito ng mas matindi. Isang araw na umuwi siya at nakainom ay bigla na lamang akong sinabunutan,sampal, sontok at tadyak na naman ang napala ko na wala akong alam na dahilan. Magdamag akong di nakatulo sa kakaiyak inayos ko ang mga gamit ko habang wala siya. Muli akong nagpasundo sa pinsan ko halos patatlong beses na ito na nagpasundo ako sa pinsan ko, grabe na naman ang sakit ng katawan ko sa bugbog. Masakit man ay napilitan akong iwan ang anak ko katwiran ko ay di naman ito pbabayaan ng byenan ko at ng mga hipag ko. Pagdating ko ng chiayi ay dun pa lamang ako nakapahinga. Inihanap ako ng pinsan ko ng trabho kahit pag aalaga ng matanda ay pinasukan ko mababait naman ang aking mga naging amo, pero kahit anong gawin kong pag aabala ay ang anak ko parin ang palagi kong naiisip dahilan ng madalas na pag iyak ko sa gabi. Samantala hindi na rin ako hinanap ng asawa ko at nabalitaan
ko na lamang na nagsasama na ito ng vietnamese, tuluyan na nitong iniwan ang matandang asawa at ang 3 kaliliitan pang mga anak. Iniuwi narin ito ng asawa ko sa bahay pero hindi rin nagtagal dahil hindi rin ito makasundo ng byenan ko dahil walang alam na trabaho, burara, tamad at walang alam kundi magpaganda.
Halos mag isang buwan din akong wala sa bahay dahil sa sobrang pag alaala sa naiwan kong anak ay ipinasya ko ring umuwi na lamang, nagpaalam ako sa amo ko at sa pinsan ko na babalik na ako sa changhua dahil sa hindi ko talaga kayang iwan at pabayaan ang anak ko, bagay na naunawaan naman nila. Tulad ko ay ina rin ang pinsan ko kaya wala naman akong narinig sa kanya. Umuwi ako ng Changhua nilunok kong lahat ang sermon mula sa byenan ko at mga hipag ko, ganun din sa walang kwenta kong asawa.Mula sa school ay nakita ako ng aking anak kaagad agad itong tumakbo at yumakap sa akin habang umiiyak, parang biniyak ang puso ko sa habag at awa ko sa anak ko, nanlilimahid ito sa dumi ang pabahay at pamasok nito ay halos iisa na lamang, Walang tigil sa pagpatak ang aking mga luha sa mahigpit kong pagkakaakap sa aking anak ay isinumpa ko sa sarili ko na kahit anong mangyari ay hinding hindi ko na siya iiwan.
Makalipas ang isang lingong linisan ng napakaduming bahay ay naghanap akong muli ng trabaho at ipinasok ako ng aking kaibigan sa pabrika ng medyas. Naging maayos naman ang trabhao ko kahit papano pinagkakasya ang maliit na sahod sa lahat ng gastusin sa anak ko at sa bahay, kung minsan ay di maiwasang makapagpadala parin sa aking mga kapatid. Pero kung minsan na mahina ang gawa ay wala talaga akong maipadala sa kanila, bagay na ikinasasama nila ng loob sa akin. Ang masakit pa ay makakarinig pa ako ng masasakit na salita mula sa kanila kapag hindi ko sila npapagbigyan sa kanilang mga kahilingan. Nakakasma ng loob na ang mga taong inaakala kong makakaunawa sa akin at madadaingan ko ay siya pang manunumbat sa akin at magbibigay ng sama ng loob. Dahil dito’y iniwasan ko ng magtatawag sa pinas masakit man ay may sarili din akong buhay at problema na wala akong mahingahan kundi ang sarili ko.
Samantala tuluyan ng nagsama ang aking asawa at ang kabit niyang vietnamese, nagrent sila ng bahay at umuuwi lamang ang asawa ko kapag may kailangan sa bahayo di kaya’y mag aaway sila ng vietnamese niya. Sinubukan ko rin makipagrelasyon sa kapwa ko pilipino pero pasakit lang din ang aking naranasan, kaya mula noon ay isinumpa ko na ang mga lalaki, bagay na palagi kong ipinagdarasal na hindi maging ganun ang ugali ng anak ko dahil lalaki rin ito.. Itunuon ko na lamang sa trabaho at sa anak ko ang atensiyon at buhay ko.
Isang araw ay ginabi ako ng uwi dahil sa may ot ako pag uwi ko ng bahay ay wala pa anag anak ko na dapat sana’y datnan ko na ito sa bahay, tinanong ko ang byenan ko pero wala rin itong alam at dir in daw nakita ang anak ko. Tumawag ako sa kaibigan ko para alamin kung nandun ang anak ko dahil madalas na magkalaro ito ng anak niya pero naroon ang anak niya at wala ang anak ko. Bagay na sobra ko nang ikinabahala, abot abot na ang kaba ko,umiiyak na ako na tinawagan ang pinsan ko at sinabi kong nawawala ang anak ko. Sinabi ng pinsan ko na baka isinama ng ama pero ilang lingo ng di umuuwi ang asawa ko ang sabi ko sa kanya. Di na nagtagal ang usapan namin, ipinagbigay alam namin sa pulis na nawawala ang anak ko. Halos inabot na kami ng byenan ko ng gabi sa police station sa pagbibigay ng statement. Lampas na alas 11:00 ng gabi kami nakauwi, naitawag narin sa mga hipag ko ang pangyayari, Tatawagan na lamang daw kami kung may makuhang impormasyon. Abot abot
ang pagdarasal ko na sana’y huwag mapahamak ang anak ko, ang anak ko ang buhay ko ang inspirasyon ko, ang lakas ko kung bakit natitiis ko ang lahat nga hirap at pasakit na dinadanas ko sa buhay ko. Isa pa’y hindi narin ako magkakaanak pa nuon dahil nagkasakit narin ako sa matress dahil sa asawa ko pero naagapan agad ito at di na lumala.
Pagakuwi namin ng bahay ay may tawag na kaagad mula sa pulisya natunton na ang anak ko kung nasaan pero humihingi ito ng malaking halaga na wala naman akong pagkukunan. Matapos magkasundo sa halagang hinihingi at maayos ang usapan sa tulong narin ng aking mga hipag ay saka lumabas ang totoo, na ang aking walanghiyang asawa ang may pakana ng lahat na kasama ang 2 kaibigan niya sa pagkuha sa sarili niyang anak. Halos isumpa ko ang aking asawa sa sobrang galit, napakasama niya para ilagay sa kapahamakan ang sarili niyang anak. Kinabukasan ay sinabi ng anak ko sa amin na ang Papa nga niya at 2 kaibigan nito ang nagsama sa kanya sa isang bodega. Humingi ng 30,000 ang asawa ko na kaagad namang ibinigay ng byenan ko, nangako itong lalayo na at di na magpapakita pa. Umalis nga ito pero makalipas ang isang buwan ay muli itong bumalik, madalas na namang umuwi ng bahay, nagsimula na namang maging impyerno ang buhay naming mag ina. Kaya pala ganun ay
nagkakalabuan na sila ng kinakasma niyang vietnamese. Unti unti ay hinakot na ang mga gamit niya pabalik sa bahay, madalang narin itong umalis dahil nagkasakit ito,ubo ng ubo at di makakain, kaya ipinacheck up ito ng aking byenan at ng aking mga hipag at natuklasan na may digestive cancer ito. Makaraan ang 2 lingo ay inischedule itong operahan at matapos maoperhan ay ako pa ang inutusan ng byenan ko na magbantay sa hospital dahil walang magbabantay dito. Wala akong nagawa ayaw ko man ay napilitan akong mag absent sa trabho para bantayan siya, pero kahit sa hospital ay palagi parin niya akong sinisigawan kaya umuwi na lamang ako at ang aking anak na lamang ang pinagbantay ko dahil kinabukasan naman ay walang pasok. Makalipas ang isang lingo ay naiuwi na ito ng bahay. Maputla at payat na ito, hindi narin masyadong mkapagmura dahil inaatake ng ubo sa tuwing magsasalita. Hindi na nagpakita ang kinasama niyang vietnamese at hangang ngayon ay wala narin
balita dito.
Sa ngayon ay patuloy parin ang pagchemo sa asawa ko sa tulong ng aking mga hipag, tatlong beses narin itong naoperahan, Kung minsan ay naninigaw parin ito pero di ko na pinapansin iniisip ko na lamang na marahil ay dala na lamang ito ng sakit na kanyang nararamdaman, natiis ko nga lahat ng hirap nuon nagyon pa na may sakit na siya, yan na lamang ang iniisip ko. Binibilan ko siya ng almusal bago ako pumasok sa trabaho minsan ay ako parin ang nagpapaligo sa kanya. Sa kabila ng aking ” PAGTITIS…SAKRIPISYO AT PASAKIT” na naransan mula sa kanya ay hindi ko parin magawang pabayaan at talikuran ang pagiging asawa ko sa kanya. Sa kaibuturan ng aking puso ay palagi parin siyang kasama sa aking mg dasal na sana’y bigyan pa siya ng Panginoon na maituwid ang lahat ng kanyang mga pagkakamali at mapunan ang lahat ng kanyang mga pagkukulang bilang anak, kapatid, asawa at ama ng aming anak. Ngayon ay madalas parin siyang magsungit sa mga pagkakataong medyo ok
ang
pakiramdam niya. Pero patuloy kong dinudugtungan ang paputol ko ng pasensiya at mas dinadagdagan ko pa ang aking pang unawa.
Habang sinusulat ko itong aking kasaysayan ay walang tigil sa pagpatak ang aking mga luha, lahat ay muling nanariwa sa aking isipan ang sobra sobrang hirap na aking pinagdaanan at pinagdadaanan sa kanya. At sa kawalan ay may mga tanong parin akong pilit na inihahanap ng kasagutan. Iisa lang ang alam ko ngayon na sa lahat ng aking naranasan…nalampasan ay lalo akong pinatapang at pinatibay na patuloy na harapin ang dagok ng buhay. Totoong mapalad ang mga taong may mga mata upang makita ang tunay na kulay ng mundo, ang mga taong may mga tenga upang marinig ang bulong at sigaw ng bawat isa,…subalit para sa akin ay mas mapalad ang mga taong tulad ko na may Pusong handang umunawa, magtiis at magpatawad.
Salamat sa Panginoon sa pag gabay niya sa akin sa lahat ng sandali ng aking buhay, salamat dahil hindi niya ako pinabayaan na sumuko sa lahat ng pagsubok na aking naranasan bagkus ay pinatatag niya ako na patuloy na harapin ang buhay. Ang buhay ay parang bagyo di mo alam kung kailan ito darating upang tayo’y salantain, sirain at kung mahina ang iyong pundasyon ika’y tuluyang tatangayin at dadalhin sa kawalan, pero kung ang ating pundasyon ay matatag at ang ating tiwala at pananampalataya sa Panginoon ay buo kailan man ay hindi tayo mabubuwag. Tulad ng bagyo ito ay dadaan lang sa buhay natin hihinto rin ito…kakalma at muli tayong makakapagsimula,
Salamat sa mga taong naging bahagi ng aking buhay at karanasan, at sa aking anak na siyang dahilan upang ako’y maging matatag, upang ang lahat ng aking ” PAGTITIS…SAKRIPISYO AT PASAKIT” sa buhay ay patuloy kong harapin at labanan. Salamat sa “TLAM” at sa lahat ng bumubuo nito dahil sa inyo ay nagkaroon kaming mga migrants ng pagkakataon na maibahagi at maisalaysay ang bawat karanasan na aming naranasan at patuloy na dinadanas. Buhay at karanasang magsisilbing gabay, halimbawa at inspirasyon ng bawat makakabasa nito. Maganda man o malungkot ang ating masilayan ang mahalaga’y mag iiwan ito sa atin ng magandang aral. Tulad ng gabi, ang kadiliman ay may hanganan…muling sisikat ang araw na magbibigay ng liwanag…..liwanag na magsisilbing gabay natin upang harapin ang bukas at magbibigay ng panibagong PAG-ASA!

生命的挑戰 Hamon ng Buhay

【2015年菲律賓文入圍佳作欣賞】2015/5/29 / Jill. J / Hamon ng Buhay / Pilipinas 菲律賓 / wala 《生命的挑戰》 沒有任何人不想尋求美好生活，尤其是為了孩子的幸福。小小年紀的我，目睹了父母親勤奮工作來養育我們六個兄弟姊妹。他們兩人雖然連小學都沒有完成，但不懈地工作，充滿毅力耐勞的精神，還有犀利靈活的頭腦，讓我們每一個小孩都能順利長大，直到畢業。 我的雙親向市場批貨（蔬菜、水果、飲料、食物和任何可以獲利的商品），直到他們存了一點儲蓄，可以開創自己的事業。他們從一個城鎮到另一個城鎮，奔跑於各個村莊擺攤。其中有個所謂的「市場推廣日」，凌晨四點鐘就要出門，三更半夜才能回家。我們依賴外祖父母的陪伴照顧。兄弟姐妹們很早就學會父母的生計模式，因為學校沒上課時，我們也都會陪同父母親去做買賣。他們日以繼夜，馬不停蹄地為我們謀生。 我在大學就讀商業管理系。畢業後，選擇去做生意，不坐辦公室。父母親給了我一點本錢， 讓我在市場裡擁有一家小雜貨店。我結婚了，婚後店舖也慢慢的發展。一個一無所有的男人，生長於無數工作場所，以粗工幹活。他早年喪失雙親無家可歸。因為憐憫和同情，促使我接受他成為我生命的另一半。 夫妻倆互助合作，我們的生活漸漸地好轉起來。我們有了小型養雞場和養豬場，我們也批發賣米。還有了幾塊稻田，到夏季收割的季節也能收獲作物。我們過著寬裕穩定的生活，而且有了三個小男孩。 我對我的生活方式心滿意足。有快樂美滿的家庭，有足夠的資產。但我沒想到，並不是所有的事情，都會按照我們想像中的計劃在運行。 災難來臨，打擊了我們所有的夢想。狂風豪雨損壞了我們一切的財產。一時間，我們陷入債務中。我的老公無法承受沉重的責任，他遠走高飛，遺棄了我和三個兒子。 1997年，我第一次到台灣試試我的運氣。當時的手機和電腦這類時髦3C，都還不是外籍勞工必備的用品。手寫信和7-11賣出的台幣一百元打十分鐘電話的IC卡，是我聯繫家人和三個孩子的方法。我的母親和妹妹，代我照顧三個孩子。 我在內湖區的一家紡織廠工作，這也是我的第二考驗。我在這裡與許多菲律賓移工和本地的勞工一起工作。雇主沒有按照簽約的內容去做，他有自己的一套規則。基本薪資比法定低薪還低，加班費不到一半，損壞物品也要扣錢。紡織廠分三個部門：品管、紡織線製作與成品加工。工廠機器24小時運作，工作採兩班制。我被派到成品加工部，負責看管14台機器，所以在12小時之內，我得不停地照顧這些運轉的機器。其中，雇主只給兩餐，午餐和晚餐，早餐我們得自己處理。遲到三次等於缺席一個工作天，還要罰一千塊錢。趕工的時候，我們待在工廠的時間要比待在宿舍的時間多，工作遠超過原本的12小時。 怪不得我們的合約幾乎都是遞補的。很多人受不了工作條件就離職回去。可悲的是還會被扣違約金，我們也都不敢去申訴抱怨，因為他們最簡單的解決方式，就是遣送你回家。我們都是初次來台灣，求告無門。而且我們也不能隨意出門，進出都要打卡，有門禁，規定回宿舍的時間算滿早的。我們只能到工廠附近的7-11便利商店逛一會兒。每個星期會有一部車，帶我們到家樂福去採買日常用品。每個星期也有一次，會派人來收匯給菲律賓家人的錢。我就在這種生活模式下度過兩年的日子。所有的艱辛委屈只能往肚子裡吞，優勝劣汰，堅強者才能留在崗位。我們只能在機器故障的短短時間裡稍微休息。我很想大聲告訴他們：「我們不是機器，我們也是人，也需要放鬆調養身體，才有力氣繼續做下去。我們不能生病倒下去，故鄉有許多人依賴著我們。」 等到合約期滿時，我只攜帶每月強制儲蓄的五千元和退稅款回菲律賓。當時合約還不能延期，我也不想到其它國家去。我就利用這些存款再經商，和柴油供應商合夥，又做稻米的買賣。但是因為我們鎮上已經有不少同行競爭，生意情況並不理想。 父母親的生活經驗啟發我的想法與態度。我不會放棄，我要繼續努力奮鬥。我全心全力投入商業競爭，雖然心中有疑慮，而孩子慢慢長大，家裡的開銷費用也漸漸增加。 當我再度聽聞台灣重新開放菲律賓勞工返回職場時，我毫不猶豫地趕快繳交申請書。台灣變化很大。到處都看得到用英文字幕的看板與廣告牌，連公車上也有英文字幕，溝通無障礙，不像以前都不知要怎麼去跟別人溝通，還需要一位翻譯者。 我二度回到台灣工作，還是沒有好運氣。我簽的合約是註明當老人看護者，但正確來說是包辦一切的家庭幫傭。女雇主是離婚，經常在中國大陸經商的老闆娘。我負責照顧一位老爺爺和三個小孩。三個小孩可說是沒規矩、沒教養，被爺爺和母親溺愛寵壞。兩個讀國中，老么讀國小。他們在家時，需要我不停地服侍他們。如果碰見我沒事做，他們還會生氣。他們寧願把東西丟到垃圾桶，也不給別人食用。我在他們家毫無隱私可言，在儲藏室和一大堆雜物共眠。他們沒有正常睡覺時間，隨時隨地呼喚我，不管是夜晚或白天。我得不到任何尊重或肯定，但即便如此，我從無怨言，依舊默默地扮演好我的角色。 偶然想起自己的兒子都沒照顧，反而來照顧別人的孩子時，我的心就好痛好悲傷。但我很清楚，我得犧牲這點來換取他們美好的前途。我已接受命運的安排，我不會屈服。再艱苦，我也要撐得住。我只能不斷祈求，萬能的上帝給我力量與勇氣去面對未來的挑戰。 這期間，唯一的安慰是我在每週日可休假幾個小時。早上六點，我很早就出門，搭公車去教堂參加最早的第一場彌撒。吃過早點，我就趕緊去買一週所需要的物品。如果時間允許，就和其他外勞在公園裡分享食物，談天說地，互相交換關於命運，有歡笑也有哭泣。 透過這種方式來舒緩心裡的壓力，證明了我不孤獨。很多菲律賓同胞也跟我有一樣的遭遇，運氣不好，遇不到好雇主。有些人還更糟，被雇主欺負、毆打，在公眾前受羞辱，還有拿不到薪資的。還好目前有很多管道可申訴。有些菲律賓組織和非營利民間團體，到處援助外勞，至少移工的狀況減輕，不再繼續惡化。 如果雇主們能體會與了解我們來台所必經的艱辛，不斷地在好幾家仲介公司和公家機關之間來回奔波，處理所需要的文件，還有如何籌備龐大的仲介費。雖然我們被雇用，有薪資可領，但倘若雇主能感受到我們給他們的貢獻，幫助他們減輕自己的責任就好了。我們是離鄉背井，遠離親愛的家人，無須雇主待我們如家人一樣或多看重我們，但至少給我們一點體貼和尊重也就足夠。 在菲律賓的親人都不知道我在台灣的經歷，我不想讓他們為我操心煩惱。他們知道我有多堅強，曾經目睹我在菲律賓如何孤單地面對生活的挑戰。我想保留他們心目中對我的佩服和尊敬，永不改變。 我在菲律賓陪家人一個月，再回台灣。新契約、新雇主。終於上帝看顧我，我找到一個好雇主。一個小康的家庭，但很有人性，他們待我如自家人，幫忙他們天天做家事。男雇主是位工程師，女雇主沒上班，自己照顧兩個小朋友。男雇主的爺爺、母親和兩位弟妹，都跟他們同住在一起。弟妹倆雖然有上班，但大家都會互助合作。膳食跟休息也沒問題，他們都很關心我，尤其是健康方面。每週有休假、也沒有宵禁，我有自己的家門鑰匙。星期六晚上就讓我出門到朋友家過夜，所以我有機會去參加菲律賓團體，也能參加跳舞和體育活動。 無論如何我不敢利用特權，反而更加倍把家事做得周全。我想讓他們知道，我真的很感謝他們對我的友善和信任。他們總是會帶我和他們一起出門，不管是遊玩或出去吃飯。 我對台灣的美麗是目瞪口呆。來回穿梭的橋、林立的高樓大廈、寬闊的大賣場、眾多的亞洲餐廳，各國來的觀光客不知有多少。更值得羨慕是各種運輸工具，加快交通來回的時間。除了公車和私人轎車，還有火車、高鐵、捷運、摩托車和腳踏車。 繁榮先進的台灣，許多外國人嚮往這裡打工不奇怪。雖然很多議題如種族歧視、性騷擾、不公平的待遇及其他事件，但是菲律賓外勞還是選擇來台灣討生活。 契約可延長對我們外勞的利益很大，對雇主也是個很大的幫助，因為不是每個人都可以適應這裡的工作狀況 。 我曾經見過台灣本國人在馬路上示威與抗議，和菲律賓和其他國家沒兩樣。「改變」是他們的口號。大家要的是改造變化，依我個人的看法，應從自身開始改變。世界上的煩惱和許多的問題才會減少。我們不要再加入自己個人的問題。 回顧往日，曾幾何時，我奮勇地要改變我和三個孩子的生命。這句話常掛在我嘴邊：「孩子們，稍為忍耐吧，我們應該可以度過這一切。我答應你們，你們的夢想願望都會實現。」 感謝先進的科技。雖然海洋阻隔，但這沒有阻礙我們之間的溝通。我常陪著三個兒子，教導他們、鼓勵他們，減少對彼此的思念。 我們周圍環繞著許多的誘惑，它們可能破壞我們的理智和願望。每個人都有弱點，只要堅強有決心，專心一意地追求你的夢想，不管在哪一國，任何事情就不能左右你。 我的兩個孩子各自畢業，完成電腦工程系和商業管理系，老么也將畢業於觀光系。現在聽到他們告訴我：「媽，再忍一下，妳也快退休了。我們答應妳，等妳回來，我們會好好孝敬你。」這麼動聽的話讓我很感激，自己辛苦耕耘，能獲得幸福，沒有得罪他人，沒有責怪他人。只要一心想要，必定做得到。沒有任何不可能的事。我們要改變時，只能靠自己，不等別人。 感謝上天，我唯一的支柱，祂給我力氣和堅強意志來克服所有艱難。感謝寶島台灣給我機會，讓我更堅強地勝過生活的艱難！ *** 【2015 Pagpapahayag ng mga Pangalan na Napiling Kasali sa … Continue reading “生命的挑戰 Hamon ng Buhay”

【2015年菲律賓文入圍佳作欣賞】2015/5/29 / Jill. J / Hamon ng Buhay / Pilipinas 菲律賓 / wala 《生命的挑戰》
沒有任何人不想尋求美好生活，尤其是為了孩子的幸福。小小年紀的我，目睹了父母親勤奮工作來養育我們六個兄弟姊妹。他們兩人雖然連小學都沒有完成，但不懈地工作，充滿毅力耐勞的精神，還有犀利靈活的頭腦，讓我們每一個小孩都能順利長大，直到畢業。
我的雙親向市場批貨（蔬菜、水果、飲料、食物和任何可以獲利的商品），直到他們存了一點儲蓄，可以開創自己的事業。他們從一個城鎮到另一個城鎮，奔跑於各個村莊擺攤。其中有個所謂的「市場推廣日」，凌晨四點鐘就要出門，三更半夜才能回家。我們依賴外祖父母的陪伴照顧。兄弟姐妹們很早就學會父母的生計模式，因為學校沒上課時，我們也都會陪同父母親去做買賣。他們日以繼夜，馬不停蹄地為我們謀生。
我在大學就讀商業管理系。畢業後，選擇去做生意，不坐辦公室。父母親給了我一點本錢， 讓我在市場裡擁有一家小雜貨店。我結婚了，婚後店舖也慢慢的發展。一個一無所有的男人，生長於無數工作場所，以粗工幹活。他早年喪失雙親無家可歸。因為憐憫和同情，促使我接受他成為我生命的另一半。
夫妻倆互助合作，我們的生活漸漸地好轉起來。我們有了小型養雞場和養豬場，我們也批發賣米。還有了幾塊稻田，到夏季收割的季節也能收獲作物。我們過著寬裕穩定的生活，而且有了三個小男孩。
我對我的生活方式心滿意足。有快樂美滿的家庭，有足夠的資產。但我沒想到，並不是所有的事情，都會按照我們想像中的計劃在運行。
災難來臨，打擊了我們所有的夢想。狂風豪雨損壞了我們一切的財產。一時間，我們陷入債務中。我的老公無法承受沉重的責任，他遠走高飛，遺棄了我和三個兒子。
1997年，我第一次到台灣試試我的運氣。當時的手機和電腦這類時髦3C，都還不是外籍勞工必備的用品。手寫信和7-11賣出的台幣一百元打十分鐘電話的IC卡，是我聯繫家人和三個孩子的方法。我的母親和妹妹，代我照顧三個孩子。
我在內湖區的一家紡織廠工作，這也是我的第二考驗。我在這裡與許多菲律賓移工和本地的勞工一起工作。雇主沒有按照簽約的內容去做，他有自己的一套規則。基本薪資比法定低薪還低，加班費不到一半，損壞物品也要扣錢。紡織廠分三個部門：品管、紡織線製作與成品加工。工廠機器24小時運作，工作採兩班制。我被派到成品加工部，負責看管14台機器，所以在12小時之內，我得不停地照顧這些運轉的機器。其中，雇主只給兩餐，午餐和晚餐，早餐我們得自己處理。遲到三次等於缺席一個工作天，還要罰一千塊錢。趕工的時候，我們待在工廠的時間要比待在宿舍的時間多，工作遠超過原本的12小時。
怪不得我們的合約幾乎都是遞補的。很多人受不了工作條件就離職回去。可悲的是還會被扣違約金，我們也都不敢去申訴抱怨，因為他們最簡單的解決方式，就是遣送你回家。我們都是初次來台灣，求告無門。而且我們也不能隨意出門，進出都要打卡，有門禁，規定回宿舍的時間算滿早的。我們只能到工廠附近的7-11便利商店逛一會兒。每個星期會有一部車，帶我們到家樂福去採買日常用品。每個星期也有一次，會派人來收匯給菲律賓家人的錢。我就在這種生活模式下度過兩年的日子。所有的艱辛委屈只能往肚子裡吞，優勝劣汰，堅強者才能留在崗位。我們只能在機器故障的短短時間裡稍微休息。我很想大聲告訴他們：「我們不是機器，我們也是人，也需要放鬆調養身體，才有力氣繼續做下去。我們不能生病倒下去，故鄉有許多人依賴著我們。」
等到合約期滿時，我只攜帶每月強制儲蓄的五千元和退稅款回菲律賓。當時合約還不能延期，我也不想到其它國家去。我就利用這些存款再經商，和柴油供應商合夥，又做稻米的買賣。但是因為我們鎮上已經有不少同行競爭，生意情況並不理想。
父母親的生活經驗啟發我的想法與態度。我不會放棄，我要繼續努力奮鬥。我全心全力投入商業競爭，雖然心中有疑慮，而孩子慢慢長大，家裡的開銷費用也漸漸增加。
當我再度聽聞台灣重新開放菲律賓勞工返回職場時，我毫不猶豫地趕快繳交申請書。台灣變化很大。到處都看得到用英文字幕的看板與廣告牌，連公車上也有英文字幕，溝通無障礙，不像以前都不知要怎麼去跟別人溝通，還需要一位翻譯者。
我二度回到台灣工作，還是沒有好運氣。我簽的合約是註明當老人看護者，但正確來說是包辦一切的家庭幫傭。女雇主是離婚，經常在中國大陸經商的老闆娘。我負責照顧一位老爺爺和三個小孩。三個小孩可說是沒規矩、沒教養，被爺爺和母親溺愛寵壞。兩個讀國中，老么讀國小。他們在家時，需要我不停地服侍他們。如果碰見我沒事做，他們還會生氣。他們寧願把東西丟到垃圾桶，也不給別人食用。我在他們家毫無隱私可言，在儲藏室和一大堆雜物共眠。他們沒有正常睡覺時間，隨時隨地呼喚我，不管是夜晚或白天。我得不到任何尊重或肯定，但即便如此，我從無怨言，依舊默默地扮演好我的角色。
偶然想起自己的兒子都沒照顧，反而來照顧別人的孩子時，我的心就好痛好悲傷。但我很清楚，我得犧牲這點來換取他們美好的前途。我已接受命運的安排，我不會屈服。再艱苦，我也要撐得住。我只能不斷祈求，萬能的上帝給我力量與勇氣去面對未來的挑戰。
這期間，唯一的安慰是我在每週日可休假幾個小時。早上六點，我很早就出門，搭公車去教堂參加最早的第一場彌撒。吃過早點，我就趕緊去買一週所需要的物品。如果時間允許，就和其他外勞在公園裡分享食物，談天說地，互相交換關於命運，有歡笑也有哭泣。
透過這種方式來舒緩心裡的壓力，證明了我不孤獨。很多菲律賓同胞也跟我有一樣的遭遇，運氣不好，遇不到好雇主。有些人還更糟，被雇主欺負、毆打，在公眾前受羞辱，還有拿不到薪資的。還好目前有很多管道可申訴。有些菲律賓組織和非營利民間團體，到處援助外勞，至少移工的狀況減輕，不再繼續惡化。
如果雇主們能體會與了解我們來台所必經的艱辛，不斷地在好幾家仲介公司和公家機關之間來回奔波，處理所需要的文件，還有如何籌備龐大的仲介費。雖然我們被雇用，有薪資可領，但倘若雇主能感受到我們給他們的貢獻，幫助他們減輕自己的責任就好了。我們是離鄉背井，遠離親愛的家人，無須雇主待我們如家人一樣或多看重我們，但至少給我們一點體貼和尊重也就足夠。
在菲律賓的親人都不知道我在台灣的經歷，我不想讓他們為我操心煩惱。他們知道我有多堅強，曾經目睹我在菲律賓如何孤單地面對生活的挑戰。我想保留他們心目中對我的佩服和尊敬，永不改變。
我在菲律賓陪家人一個月，再回台灣。新契約、新雇主。終於上帝看顧我，我找到一個好雇主。一個小康的家庭，但很有人性，他們待我如自家人，幫忙他們天天做家事。男雇主是位工程師，女雇主沒上班，自己照顧兩個小朋友。男雇主的爺爺、母親和兩位弟妹，都跟他們同住在一起。弟妹倆雖然有上班，但大家都會互助合作。膳食跟休息也沒問題，他們都很關心我，尤其是健康方面。每週有休假、也沒有宵禁，我有自己的家門鑰匙。星期六晚上就讓我出門到朋友家過夜，所以我有機會去參加菲律賓團體，也能參加跳舞和體育活動。
無論如何我不敢利用特權，反而更加倍把家事做得周全。我想讓他們知道，我真的很感謝他們對我的友善和信任。他們總是會帶我和他們一起出門，不管是遊玩或出去吃飯。
我對台灣的美麗是目瞪口呆。來回穿梭的橋、林立的高樓大廈、寬闊的大賣場、眾多的亞洲餐廳，各國來的觀光客不知有多少。更值得羨慕是各種運輸工具，加快交通來回的時間。除了公車和私人轎車，還有火車、高鐵、捷運、摩托車和腳踏車。
繁榮先進的台灣，許多外國人嚮往這裡打工不奇怪。雖然很多議題如種族歧視、性騷擾、不公平的待遇及其他事件，但是菲律賓外勞還是選擇來台灣討生活。
契約可延長對我們外勞的利益很大，對雇主也是個很大的幫助，因為不是每個人都可以適應這裡的工作狀況 。
我曾經見過台灣本國人在馬路上示威與抗議，和菲律賓和其他國家沒兩樣。「改變」是他們的口號。大家要的是改造變化，依我個人的看法，應從自身開始改變。世界上的煩惱和許多的問題才會減少。我們不要再加入自己個人的問題。
回顧往日，曾幾何時，我奮勇地要改變我和三個孩子的生命。這句話常掛在我嘴邊：「孩子們，稍為忍耐吧，我們應該可以度過這一切。我答應你們，你們的夢想願望都會實現。」
感謝先進的科技。雖然海洋阻隔，但這沒有阻礙我們之間的溝通。我常陪著三個兒子，教導他們、鼓勵他們，減少對彼此的思念。
我們周圍環繞著許多的誘惑，它們可能破壞我們的理智和願望。每個人都有弱點，只要堅強有決心，專心一意地追求你的夢想，不管在哪一國，任何事情就不能左右你。
我的兩個孩子各自畢業，完成電腦工程系和商業管理系，老么也將畢業於觀光系。現在聽到他們告訴我：「媽，再忍一下，妳也快退休了。我們答應妳，等妳回來，我們會好好孝敬你。」這麼動聽的話讓我很感激，自己辛苦耕耘，能獲得幸福，沒有得罪他人，沒有責怪他人。只要一心想要，必定做得到。沒有任何不可能的事。我們要改變時，只能靠自己，不等別人。
感謝上天，我唯一的支柱，祂給我力氣和堅強意志來克服所有艱難。感謝寶島台灣給我機會，讓我更堅強地勝過生活的艱難！

***

【2015 Pagpapahayag ng mga Pangalan na Napiling Kasali sa Preliminary Eliminations】2015/5/29 / Jill. J / Hamon ng Buhay / Pilipinas 菲律賓 / wala
Walang sinuman ang di naghangad ng magandang buhay lalo na kung para sa kapakanan ng mga anak. Maliit pa lang ako nasaksihan ko na ang mga pagsisikap ng aking mga magulang para itaguyod kaming 6 na magkakapatid. Parehong di nakatapos ng elementarya ang aking mga magulang, ngunit sa tiyaga, diskarte at walang kapagurang pagtatrabaho, nairaos nila ang aming mga pangangailangan hanggang napagtapos kaming lahat sa pag aaral. Nag aangkat lang sila ng mga paninda kung kani kaninong mga may pwesto sa palengke (gulay, pagkain,prutas,sopdrinks, at kung anu ano pa na pwedeng pagkakitaan) hanggang makaipon sila ng konting halaga para makapag umpisa ng sarili nilang negosyo. Nagba bayan-bayan sila kung saan merong tinatawag na “Market Day””. Alas kuwatro pa lang ng madaling araw ay umaalis na sila para magbyahe at gabi na umuuwi habang naiiwan kami sa pangangalaga ng aming lolo at lola na nasa poder din ng aking mga magulang(side ng aking nanay) Maaga naming natutunan ang klase ng kanilang hanapbuhay dahil tumutulong kami pag walang pasok sa eskwela . Ganun ang takbo ng buhay nila sa araw araw.
Nang matapos ko ang kursong Bachelor of Science in Business Administration, pinili kong mag negosyo kaysa mag opisina. Binigyan nila ako ng konting puhunan . Nagkaroon ako ng grocery store sa palengke. Lumago ito noong ako’y mag asawa. Isang lalaking walang maipagmamalaki, lumaki sa ibat ibang tao sa pagtatrabaho. Maagang naulila sa mga magulang at walang pamilyang nasisilungan. Awa ang nagtulak sa akin para tanggapin sya sa aking buhay.
Sa pagtutulungan naming mag asawa madaling umunlad ang aming kabuhayan. Nagkroon kami ng maliit na poultry at piggery. Nagtitinda na rin kami ng sako sakong bigas. Meron na rin kaming mga palayan na inaasahan tuwing tag ani. Masagana ang aming pamumuhay hanggang biyayaan kami ng tatlong anak na lalaki.
Kuntento na ako sa aming pamumuhay. Masayang pamilya at sapat na kabuhayan. Hindi ko naisip na hindi lahat ng bagay na gusto natin ay nangyayari ayon sa mga plano natin.
Kalamidad ang humadlang sa mga pangarap na aming binubuo. Malaking dagok sa aming buhay nang salantain ng bagyo ang aming mga kabuhayan. Nabaon kami sa utang, hanggang di nakayanan ng asawa ko ang responsibilidad. Umalis sya at iniwan kami ng 3 kong anak.
Taong 1997, unang pakikipagsapalaran ko sa bansang Taiwan. Hindi pa masyadong uso ang cellphone at computer sa mga OCW noon. Sulat at 100nt IC card for 10mnts sa 7 Eleven ang tanging gamit na komunikasyon para kumustahin ang 3 kong anak na naiwan sa pangangalaga ng aking ina at nakababatang kapatid.
Pangalawang hamon sa aking katatagan ang pagtatrabaho ko sa isang Textile Factory sa Neihu District. Maraming Pinoy at Lokal ang mga kasama ko sa trabaho.
Hindi sinusunod ng may ari ng kompanya ang nakasaad sa aming kontrata. May sarili siyang batas at patakaran sa factory. Mababa ang basic salary at ang overtime pay ay halos kalahati lang. May salary deduction din kapag nakadamage ka. Tatlong division ang factory, Quality control, taga gawa ng sinulid at finishing na tela. Bentekwatro oras ang takbo ng makina at shifting ang mga manggagawa. Naassign ako sa finishing. 14 na makina ang binabantayan ko at sa 12 oras, wala na akong ginawa kundi ikutin ang lahat ng mga makina. Dalawang beses lang kaming bigyan ng pagkain, lunch at dinner, bahala na kami sa almusal. Kapag na late ka ng 3 beses, equivalent to 1 absent at isang libo ang penalty. Minsan mahaba pa ang oras naming inilalagi sa factory kaysa sa dormitory lalo na pag naghahabol ng quota. Ang dose oras ay nadadagdagan pa.
Kaya hindi ako nagtataka kung bakit halos replacement ang mga kontrata . Maraming umuuwi na di makayanan ang trabaho. Ang masaklap, binabawasan pa ang sasahurin dahil breach contract daw. Wala din kaming lakas ng loob na magreklamo dahil basta ka na lang pauuwiin. Wala din kaming alam kung sino at saan hihingi ng tulong lalo at mga first timer pa. Hindi rin kami basta basta nakakalabas dahil may time in and out. Maaga din ang curfew. Tanging 7 eleven sa kalapit na factory ang aming nasasaglitan. Carrefour ang tanging mall na kilala namin dahil isang beses sa isang linggo dinadala kami ng van para mamili ng aming mga pangangailangan . Isang beses sa isang linggo ay may pumupunta rin para sa mga gustong magpadala ng pera sa pamilya. Sa ganun tumatakbo ang buhay namin sa loob ng 2 taon. Ang hirap at pagtitiis ay sinarili na lng. Matira ang matibay. Nakapagpahinga lng kami kapag nagkatrouble ang makina. Gusto kong isigaw sa kanila na” hindi kami mga makina, tao kami na kailangan ding magpahinga at ikondisyon ang mga katawan para sa susunod na mga araw na pagtatrabaho. Hindi kami pwedeng magkasakit at maraming umaasa sa amin”…
Pagkatapos ng kontrata, umuwi akong force savings na 5000/month at tax refund lang ang dala. At dahil wala pang extension noon, di ko na rin hinangad na mag aplay sa ibang bansa. Ang perang dala ko ay pinuhunan ko uli sa negosyo. Nakipagsosyo ako sa supplier ng diesel at crude oil, binalikan ko uli ang pagtitinda ng bigas. At dahil marami na rin ang kapitalista sa aming bayan, naging mabagal ang pag usad ng aking negosyo.
Naging inspirasyon ko ang mga pinagdaanan ng aking mga magulang. Hindi ako nakitaan ng pagsuko. Patuloy ang aking laban. Nakipagsabayan ako sa kompetisyon ng negosyo, kahit nandun ang pag alala na habang lumalaki ang mga anak ko ay lumalaki din ang gastusin.
Nang magkaroon ng batas na pwede na uling magtrabaho ang mga ex-taiwan, hindi ako nagdalawang isip na makipagsapalaran uli.
Malaki na ang ipinagbago ng Taiwan. Marami ng English billboard. Pati sa bus ay may English na rin. Hindi na gaanong mahirap ang komunikasyon , di tulad noon na lagi kang nangangapa kung paano kayo magkaintindihan at kailangan pa ng interpreter.
Wala pa rin akong swerte sa napasukan kong trabaho. Caregiver ang nakasaad sa kontrata pero all around pa rin ang aking gawain. Hiwalay sa asawa ang amo kong babae at laging nasa china sa pag aasikaso ng negosyo. Matandang lalaki at 3 bata ang lagi kong kasama na inaasikaso. Walang disiplina ang mga bata. Walang mga manners at spoiled brat na tinotolerate ng ina at lolo. Nasa high school na ang dalawa at elementary naman ang bunso. Halos wala ng kapaguran ang pagtatrabho sa pagsunod sa lahat ng kilos nila. Parang masama pa ang loob nila pag nakikita kang walang ginagawa. Madamot sila, mas gustuhin pa nilang magtapon kaysa ipamigay. Walang privacy. Sa isang storage room ang tulugan ko kung saan nakatambak ang sari saring gamit. Walang orasan ang kanilang tulog kaya habang gising sila ay dilat din ang yung mga mata. Wala ding orasan kung gisingin ka nila pag may kailangan. Wala ka man lang maramdaman kahit kaunting pagpapahalaga o respeto. Kahit ganun ang trato nila sa akin, hindi ako nagrereklamo. Tahimik ko pa ring ginagampanan ang tungkulin ko sa kanila. Masakit lang minsan isipin na sarili kong mga anak ay di ko maalagaan, pero kailangan ko silang isakripisyo para sa maganda nilang kinabukasan. Tinanggap ko na rin sa sarili ko na ganito ang kapalaran ko sa pag aabroad, pero di ako susuko, alam kong mahirap pero kakayanin ko. Lagi ko na lang dinadasal sa Poong Maykapal na bigyan pa ako ng lakas at tibay ng loob sa pagharap sa mga darating pang pagsubok.
Ang tanging konsolasyon ko sa kanila ay ang ilang oras na dayoff tuwing linggo. Alas sais pa lang ng umaga lumalabas na ako ng bahay para mag abang ng bus para makahabol sa unang misa sa simbahan. Pagkatapos kong maghanap ng almusal mamimili na ako ng mga kakailanganin ko para sa isang linggo. Kapag may oras pa, nakikipag umpukan ako sa mga kapwa ko OFW sa parke. Doon na rin kami nagsasalo salo ng mga pagkaing dala habang nagpapalitan ng mga hinaing tungkol sa mga kinasadlakang trabaho. Tawanan, iyakan, tuksuhan. Sa ganung paraan na lang namin nailalabas ang mga sama ng loob na kinikimkim.
Naisip ko, marami din pala ang katulad ko na walang swerte sa amo. Yung iba, mas masahol pa ang nararanasan. Merong tinatakot, sinasaktan, hinihiya kahit sa publiko at merong di pinapasahod. Ang kagandahan lang, marami ka ng malalapitan para hingian ng advise o tulong. Dahil sa mga Pilipinong Organisasyon at mga NGO local, Nasosolusyunan at nababawasan ang paglala ng mga problema ng migranteng manggagawa.
Kung sana maramdaman at maunawaan ng mga amo ang hirap na pinagdaanan namin bago makarating dito. Ang pabalik balik na pag aaplay sa mga agency at kung paano makalikom ng sapat na pera pang placement fee. Kung gaano kalaki ang naitulong namin sa kanila para mapagaan ang kanilang mga trabaho kahit pa sabihing binabayaran kami. Malayo kami sa aming mga mahal sa buhay, ngunit di namin hinangad na ituring na kapamilya o magkaroon ng importansya dahil alam namin kung saan kami nakalugar. Ang mabigyan lang ng konting konsiderasyon at pagpapahalaga bilang tao ay sapat na.
Lingid sa kaalaman ng aking pamilya ang lahat ng mga hirap na pinagdadaanan ko. Ayokong mag alala sila sa akin. Batid nila kung gaano ako katatag. Naging saksi sila kung paano ko hinarap mag isa ang mga trahedyang dumating sa akin noong akoy nasa pilipinas. Ramdam ko ang kanilang paghanga at respeto kaya gusto kong manatili sa isipan nila yun saan man ako makarating.
Isang buwan kong nakapiling ang aking pamilya bago uli ako bumalik ng Taiwan. Panibagong kontrata, panibagong amo. At last, God is Good! Nakatagpo ako ng butihing amo. Masasabi kong nasa average lang ang kanilang pamumuhay pero may ugaling makatao. Itinuring nila akong isang kapamilya na tumutulong sa kanila sa pang araw araw na gawain. Engineer ang lalaki. Walang trabaho ang babae na syang nag aalaga ng 2 nilang anak. Nakapisan sa kanila ang lolo at nanay ng lalaki. Sa kanila din nakatira ang 2 kapatid na pawang may mga trabaho. Hindi ko maramdaman ang bigat ng trabaho dahil lahat sila nagtutulungan. Hindi ko rin problema ang pagkain at pamamahinga. Ramdam ko ang kanilang pag aalala lalo na sa aking kalusugan. Maluwag din sila sa day off ko, walang curfew at may sarili akong susi. Sabado pa lang pinapayagan na nila akong matulog sa mga kaibigan. Kaya nagkaroon ako ng pagkakataon na makasali sa mga organisasyon ng mga Pilipino. Nagagawa ko ring makapag participate sa mga sayaw at sports.
Sa kabila ng lahat, di ko magawang samantalahin ang privilege na binibigay nila sa akin, bagkus ay lalo kong pinagbuti ang trabaho ko. Gusto ko ring maramdaman nila kung gaano kalaki ang aking pasasalamat at hindi ko sisirain ang kanilang pagtitiwala. Isinasama din nila ako kahit saan sila magpunta . (mamasyal man o kumain sa labas)
Namangha ako sa kagandahan ng Taiwan. Salusalungat na mga tulay, nagtataasang gusali at naglalakihang mga Mall. Marami na ring Asian Restaurants. Hindi na rin mabilang ang dami ng turistang nagbibisita sa bansa. Hangang hanga din ako sa mga klase ng transportasyon na nagpapabilis ng byahe. Maliban sa mga bus at pribadong sasakyan merong High speed train, LRT, MRT, motorbike at bicycle.
Maunlad ang bansang Taiwan, kaya hindi nakapagtataka na maraming lahi ang naghahangad na dito magtrabaho. Sa kabila ng maraming issue tungkol sa harassment, discrimination, maltreatment at marami pang iba, mas pinili pa rin ng mga OCW na makipagsapalaran.
Ang batas ng extension na manatili pa ng ilang taon ay malaking tulong hindi lng sa mga migranteng manggagawa kundi pati na rin sa mga among pinapasukan, dahil hindi lahat ng worker na makukuha nila ay makapag adjust sa mga trabahong kanilang ibinibigay .
Nasaksihan ko rin minsan ang protesta ng mga lokal. Walang pinag iba sa Pilipinas at sa ibang bansa. “Pagbabago” ang laging isinisigaw. Sa aking pananaw, mas mabilis makita ang pagbabago sa kapaligiran kung uumpisahan natin sa ating mga sarili. Mababawasan ang problema sa mundo kung huwag na nating idagdag ang ating mga sarili.
Parang kailan lang, kung ibabalik tanaw ko ang aking pakikibaka para mabago ang takbo ng buhay ko kasama ng aking mga anak. Mga katagang lagi kong sinasambit, “Konting tiis lang mga anak, makakaraos din tayo, pangako ko, matutupad ang mga pangarap nyo”.
Naging inspirasyon nila at gabay ang mga pangaral ko sa palagiang komunikasyon. Salamat sa makabagong teknolohiya, hindi naging hadlang ang pagitan ng dagat. Ang pangungulila sa bawat isa ay naiibsan.
Maraming ring temptation na nasa paligid lamang na pwede sumira sa iyong katinuan at pangarap na binubuo. Lahat tayo ay may kahinaan, determinasyon lng ang kailangan. Kung maging focus ka lng sa mga priorities mo at maging pursigido para matupad ang mga layunin sa pakikipagsapalaran sa kahit aling bansa, lahat yan ay hindi mahirap iwasan.
Nakapagtapos na ng ComputerEngineering at Business Administration ang dalawa kong anak. Magtatapos na rin sa kursong Turismo ang bunso. Ngayon, musika sa aking pandinig ang mga katagang, “Konting tiis na lang Ma, malapit ka ng makapagpahinga, Pangako namin, sa iyong pag uwi, ikaw naman ang aming pagsisilbihan”. Masarap damhin na nagtagumpay ka sa sariling pagsisikap. Na walang sinisisi o sinasagasaan para lang makamit ang mga minimithi. Ngayon ko napatunayan na walang imposible kung gugustuhin mo. Ang pagbabago ay nasa atin at wala sa iba.
Salamat sa Diyos Ama na tangi kong sandalan, sa pagbibigay Niya sa akin ng lakas at tibay ng loob para malagpasan ko lahat ng pagsubok. Salamat din sa bansang Taiwan na naging instrumento para ako maging matatag at maipanalo ko ang aking Hamon ng Buhay!

By: JiLL. J

台灣和外籍勞工 TAIWAN at DAYUHANG MANGGAGAWA

【2015年菲律賓文入圍佳作欣賞】2015/5/18 / Rolan De Luna Maala / TAIWAN at DAYUHANG MANGGAGAWA / Pilipinas 菲律賓 / MECO Labor Affairs Kaoshiung (POLO/OWWA)《台灣和外籍勞工》 台灣 小小島國 資源豐盛 高樓大廈 觀看舒適 美麗景物 清潔環境 當你看了 覺得驚喜 民守紀律 國家平安 貧窮富貴 同等對待 生活水準 幾乎富裕 居住人民 勤奮耐苦 路上遙望 廣闊平地 綠色植物 財源滾滾 耕種蔬菜水果維持生活 公民各個勤懇工作 這裡大工廠林立 各國民族往這裡來 討生找工作機會 以服務換金錢 貧困生活 推動我過來 離鄉背井 離母國 在他國 我想擁有 帶著願望 握在手掌 … Continue reading “台灣和外籍勞工 TAIWAN at DAYUHANG MANGGAGAWA”

【2015年菲律賓文入圍佳作欣賞】2015/5/18 / Rolan De Luna Maala / TAIWAN at DAYUHANG MANGGAGAWA / Pilipinas 菲律賓 / MECO Labor Affairs Kaoshiung (POLO/OWWA)《台灣和外籍勞工》
台灣 小小島國 資源豐盛
高樓大廈 觀看舒適
美麗景物 清潔環境
當你看了 覺得驚喜

民守紀律 國家平安
貧窮富貴 同等對待
生活水準 幾乎富裕
居住人民 勤奮耐苦

路上遙望 廣闊平地
綠色植物 財源滾滾
耕種蔬菜水果維持生活
公民各個勤懇工作

這裡大工廠林立
各國民族往這裡來
討生找工作機會
以服務換金錢

貧困生活 推動我過來
離鄉背井 離母國
在他國 我想擁有
帶著願望 握在手掌

面對命運 繼續往前走
命運嬉弄 在窮困下
試著找尋發展燈
富裕茶 止渴望

我是外籍人士 在台灣這塊土地
不少考驗 我經歷過
為達成願望 痛苦也要忍住
豐盛的生活 希望獲到

腳步踩下去 眼睛張大
每一腳步 路要開
讓我達到 我的夢想
我問自己 這裡找得到嗎

和他人一樣 為了資助家庭
全要做 只要為他們
能提升 生活輕鬆
在未來日子 希望擁有

別人都想 如你住國外
薪資大 生活富裕
他們不知 如何拼命
要有堅強意志 度過艱難

美麗照片 顯示快樂
事實的背後 無限思愁
微笑遮蓋了悲傷
隱藏內心的感受

不管我 感受的悲痛
不是感情 要遺忘
減少包圍心胸煩惱
命運的悲哀 考驗的挫折

日夜轉換 時間過去
每個經驗 每個挑戰
都在腦海裡 牢牢記住
要堅強 要穩定

上帝陪伴著我
他時時分分守者我
他扶著我度過苦難
讓我獲得甜蜜的成就

有了台灣扶助 若是一座橋
在黑暗路途 扶我
像個燈塔照亮我的路程
在你純潔的懷抱裡

感謝你接納我們
這些外籍人士 在你國打拼
爬上願望的梯階
往頂峰享受輕鬆人生

***

【2015 Pagpapahayag ng mga Pangalan na Napiling Kasali sa Preliminary Eliminations】2015/5/18 / Rolan De Luna Maala / TAIWAN at DAYUHANG MANGGAGAWA / Pilipinas 菲律賓 / MECO Labor Affairs Kaoshiung (POLO/OWWA)
TAIWAN, maliit na bansa, sagana sa yaman
Nag lalakihang gusali, kay sarap pag masdan
Magagandang tanawin, malinis na kapaligiran
Ika’y mamamangha, kapag iyong natunghayan..

Tahimik na bansa, mamamayan ay may disiplina
Mahirap man o mayaman, pantay pantay turing nila
Estado ng pamumuhay, halos lahat ay sagana
Pagkat masisipag, ang mga taong nakatira..

Malawak na kapatagan, matatanaw sa daanan
Mga luntiang halaman, kanilang pinagkakakitaan
Pagtatanim ng gulay at prutas ang kabuhayan
Ang mamamayan dito, ay may angking kasipagan..

Malalaking pabrika, ang dito ay nakatayo
Kaya ibat ibang lahi, ang dito ay dumadayo
Upang mag hanap buhay, at magkaroon ng trabaho
Para kumita ng pera, kapalit ay serbisyo..

Udyok ng kahirapan, ang sa akin ay nagtulak
Upang lisanin ang bayan, kung saan ipinanganak
At sa ibang bansa, ako ay nag hangad
Bitbit ang pangarap, na hawak ko saking palad

Patuloy na naglakbay, sinuong ang kapalaran
Mapaglarong tadhana, sa lilim ng kahirapan
Susubukang hanapin, ang tanglaw ng kaunlaran
Upang mapahid, ang uhaw sa karangyaan…
Ako’y isang dayuhan, sa lupain ng TAIWAN
Madami nang pagsubok, ang aking pinagdaanan
Para sa hangarin, mahirap ma’y pagtitiisan
Ang masaganang buhay, sana’y aking makamtan..

At pag tapak ng paa, mata ko ay minulat
Sa bawat hakbang, sa landas kong tinatahak
Upang maabot ko, ang aking mga pangarap
Tanong sa aking sarili, dito ko ba mahahanap?

At tulad ng iba, para makatulong sa pamilya
Lahat ay gagawin, basta’t para sa kanila
Upang maiahon, at buhay ay guminhawa
Pagdating ng panahon, sana’y aking matamasa..

Ang akala ng iba, kapag ika’y nasa abroad
Masarap ang buhay, malaki ang sahod
Ang di nila alam, kung paano ba kumayod
Dapat buo ang loob, para sa hirap ay itaguyod

Magagandang larawan, bakas ng kasiyahan
Sa likod ng katotohanan, pangungulila ang nararanasan
Ikinukubli ng ngiti, ang bawat kalungkutan
Upang maitago, ang tunay na nararamdaman..

Di ko alintana, ang nadaramang lungkot
Sa halip na dam-damin, bagkus ay nilimot
Upang maibsan, ang sa puso’y bumalot
Pighati nang kapalaran, ng bawat pagsubok..

Sa pag daan ng araw, at pag lipas ng panahon
Sa bawat karanasan, at pag harap sa hamon
Palaging nasa isip, at sa utak ay itinoon
Ang manatiling matatag, sa lahat ng pagkakataon..

Pagkat may kaagapay, DIYOS ang patnubay
Ang dakilang lumikha, ay palaging nagbabantay
Sa bawat suliranin, siya ang umaalalay
Upang makamit, ang tamis ng tagumpay….

Sa tulong mo TAIWAN, na nagsilbing tulay
Sa daang madilim, ikaw ang umakay
Binigyang liwanag, ang aming paglalakbay
At iyong kinopkop, sa bansa mong dalisay
Maraming salamat po, sa inyong pag tanggap
Sa tulad naming dayuhan, sa bansa nyo’y nagsisikap
Upang akyatin, ang hagdan ng pangarap
Patungo sa tuktok, at ginhawa’y malasap….

Written by: Rolan De Luna Maala

七月 Hulyo

【2015年菲律賓文入圍佳作欣賞】2015/4/14 / jaona / Hulyo / Pilipinas 菲律賓 / Wala《七月》 七月三日，這天有了好消息。我接到仲介公司的電話，他們通知我赴台灣的證件已經完成了。 我好快樂，我終於可以坐飛機離開到外國去，去一個陌生的國家，去一個能培養我成為技術員的國家。 我需要坐六小時的公車才能到馬尼拉。車子開動時，雨也開始下，彷彿向我告別，彷彿為我的離開而流淚。我到馬尼拉時，雨還在下。因為我沒帶雨傘，我就暫時避雨。我覺得悶悶不樂，雨好像想阻止我實現夢想，但我不會讓任何事阻止我。我已經下訂決心離開菲律賓，走向在外國上班的菲律賓勞工的路途。 七月四日，今天我要搭飛機了。像被帶出門的小孩一樣，滿心喜悅和興奮，望著飛機起飛，好驚訝看見漂亮的雲層和無垠的天空。上天才識卓越，造出多采多姿的世界。往下看，我見到許多越來越小的島。我想起家，我們的故鄉。我年紀小的時候，就有個坐飛機的夢想。現在我真的坐上飛機了，歡喜愉快的心情沖散了思念的悲傷。好飛機降落了，我終於站在台灣土地上，走不了回程路也不能逃避脫離。 七月五日，今天開始上班。我負責照顧七位老人家，他們不能講話不能動，需要人幫忙才能坐下，利用鼻管進食，看了好可憐。他們是我的新家人，工作的新夥伴。凝視著他們，我默默感謝上帝，我有健全靈活的雙手雙腳和身體。我知道他們和我一樣都想念著家人，但他們親人可以來探訪，而我的親人卻遠在它國。 七月六日，想家日。剛給奶奶們洗完澡，我累得坐下來，心想我撐得住嗎？再來的日子我受得了嗎？沉思中突然被打斷，有人伸了頭進來門內，大聲用菲律賓語講話：「早安，你好」。我嚇了一跳向來人微笑。她是秀秀，一個台灣人來這裡幫奶奶她們洗衣服。她把奶奶們的髒衣服拿去洗。她問我的名字，微笑地說：「加油！」然後離開。我聽出她話中的勉勵和鼓舞。她對外勞很好，很有人緣，所以會講幾句菲律賓語。年紀蠻大了，但她不認老。每天忙來忙去拼生活，對年齡不服老，寧願勞累也不想默默坐著等夕陽西下。我真的很敬佩她們勤奮的精神。 日子過得快，七月變八月，八月又變九月。我也慢慢地適應我的工作。我漸漸跟同事們有說有笑，可以獨立幹活。有次在回宿舍的路上，我看見一位長者吹口琴，古老悲哀的樂曲。我停了一會兒，坐在他旁邊聽。等他吹完口琴，我想開口和他聊天，但我不會講台語，他卻開口講英語。我好興奮地告訴他要繼續吹口琴。雖然他吹的是首悲傷的歌，但是對一個孤獨、工作辛苦的人來說，就好像是被溫暖太陽擁抱著，消除一切的疲勞。這是我的新朋友─比德先生。 秀秀和比德先生是我在台灣愉快日子裡的一部分。他們全心全意地接受一個陌生人，在一個陌生且充滿考驗的地方。雖然來自不同種族，語言也不同，他們依舊待我如親人。有了他們的支持和鼓勵，我才有力量繼續做下去，他們對我能力的讚賞，也幫助我面對生命中的挑戰。加油！  *** 【2015 Pagpapahayag ng mga Pangalan na Napiling Kasali sa Preliminary Eliminations】2015/4/14 / jaona / Hulyo / Pilipinas 菲律賓 / Wala Hulyo 3. Araw ng magandang balita. Nakatangap ako ng tawag mula sa aking ahensya. Pinapaalam nila … Continue reading “七月 Hulyo”

【2015年菲律賓文入圍佳作欣賞】2015/4/14 / jaona / Hulyo / Pilipinas 菲律賓 / Wala《七月》
七月三日，這天有了好消息。我接到仲介公司的電話，他們通知我赴台灣的證件已經完成了。 我好快樂，我終於可以坐飛機離開到外國去，去一個陌生的國家，去一個能培養我成為技術員的國家。
我需要坐六小時的公車才能到馬尼拉。車子開動時，雨也開始下，彷彿向我告別，彷彿為我的離開而流淚。我到馬尼拉時，雨還在下。因為我沒帶雨傘，我就暫時避雨。我覺得悶悶不樂，雨好像想阻止我實現夢想，但我不會讓任何事阻止我。我已經下訂決心離開菲律賓，走向在外國上班的菲律賓勞工的路途。
七月四日，今天我要搭飛機了。像被帶出門的小孩一樣，滿心喜悅和興奮，望著飛機起飛，好驚訝看見漂亮的雲層和無垠的天空。上天才識卓越，造出多采多姿的世界。往下看，我見到許多越來越小的島。我想起家，我們的故鄉。我年紀小的時候，就有個坐飛機的夢想。現在我真的坐上飛機了，歡喜愉快的心情沖散了思念的悲傷。好飛機降落了，我終於站在台灣土地上，走不了回程路也不能逃避脫離。
七月五日，今天開始上班。我負責照顧七位老人家，他們不能講話不能動，需要人幫忙才能坐下，利用鼻管進食，看了好可憐。他們是我的新家人，工作的新夥伴。凝視著他們，我默默感謝上帝，我有健全靈活的雙手雙腳和身體。我知道他們和我一樣都想念著家人，但他們親人可以來探訪，而我的親人卻遠在它國。
七月六日，想家日。剛給奶奶們洗完澡，我累得坐下來，心想我撐得住嗎？再來的日子我受得了嗎？沉思中突然被打斷，有人伸了頭進來門內，大聲用菲律賓語講話：「早安，你好」。我嚇了一跳向來人微笑。她是秀秀，一個台灣人來這裡幫奶奶她們洗衣服。她把奶奶們的髒衣服拿去洗。她問我的名字，微笑地說：「加油！」然後離開。我聽出她話中的勉勵和鼓舞。她對外勞很好，很有人緣，所以會講幾句菲律賓語。年紀蠻大了，但她不認老。每天忙來忙去拼生活，對年齡不服老，寧願勞累也不想默默坐著等夕陽西下。我真的很敬佩她們勤奮的精神。
日子過得快，七月變八月，八月又變九月。我也慢慢地適應我的工作。我漸漸跟同事們有說有笑，可以獨立幹活。有次在回宿舍的路上，我看見一位長者吹口琴，古老悲哀的樂曲。我停了一會兒，坐在他旁邊聽。等他吹完口琴，我想開口和他聊天，但我不會講台語，他卻開口講英語。我好興奮地告訴他要繼續吹口琴。雖然他吹的是首悲傷的歌，但是對一個孤獨、工作辛苦的人來說，就好像是被溫暖太陽擁抱著，消除一切的疲勞。這是我的新朋友─比德先生。
秀秀和比德先生是我在台灣愉快日子裡的一部分。他們全心全意地接受一個陌生人，在一個陌生且充滿考驗的地方。雖然來自不同種族，語言也不同，他們依舊待我如親人。有了他們的支持和鼓勵，我才有力量繼續做下去，他們對我能力的讚賞，也幫助我面對生命中的挑戰。加油！

 ***

【2015 Pagpapahayag ng mga Pangalan na Napiling Kasali sa Preliminary Eliminations】2015/4/14 / jaona / Hulyo / Pilipinas 菲律賓 / Wala

Hulyo 3. Araw ng magandang balita. Nakatangap ako ng tawag mula sa aking ahensya. Pinapaalam nila na maayos na aking mga papeles para sa pag alis at pagtratrabaho sa Taiwan. Napuno ako ng galak. Ito na ang araw ng aking pag alis ang araw na ako ay tutungo sa ibang bansa. Bansa na di ko alam, bansang huhubog sa akin bilang isang mangagawa.
Kelangan kong bumyahe ng mahigit na anim na oras upang marating ko ang Maynila. Kasabay ng pag andar ng bus ay ang pagpatak ng ulan. Wari’y namamaalam, wari’y nalulungkot sa aking pag alis. Narating ko ang Maynila at umuulan pa. Wala akong dalang pananga sa ulan kaya’t ako ay nakisilong muna. Nalungkot ako – nadismaya dahil ang ulan na ito parang nais pigilan ang mga pangarap ko. Ngunit ako ay di nagpapigil. Buo na ang loob upang iwan ang Pinas at tahakin ang bagong landas na ihahain sa akin ng pagiging mangagawa sa ibang bansa.
Hulyo 4. Araw ng paglipad. Gaya ng isang batang sasama sa isang paglalakbay, napuno ako ng saya at labis na pagkasabik. Pinanood kung umangat ang eroplano. Namangha ako sa kagandahan ng ulap at ng himpapawid. Likas na napakarunong ng Panginoon dahil sa mga likha Nyang ito. Napatingin ako sa baba nakita ko ang mga polo na paliit ng paliit. Naisip ko ang aming tahanan, ang aming lugar. Naisip ko nung ako’y bata pa na may munting pangarap na makasakay ng eroplana. Ngayon nandito na ako. Napalitan ang pangungulila ng saya dahil sa aking mga nakikita. Hangang sa makalapag na ang eroplano, ako ay puno ng pananabik at saya. Ngayon nga ay nandito na ako. Wala ng balikan, wala ng urungan.
Hulyo 5. Araw ng trabaho. Pitong matatanda ang aking aalagaan. Sila ay kumakain sa pamamagitan ng tubo sa ilong, di sila makagalaw, di makasalita, di makayang umupo ng walang tulong. Ako ay nahabag sa aking nakita. Sila ang aking mga bagong pamilya mga bagong makakasama sa aking trabaho. Habang sila ay aking pinagmamasdan ako ay taimtim na nagpasalamat sa biyaya ng aking tinatamasa sa mga kamay na gumagalaw, sa mga paang nakakalakad at sa maayos na katawan. Gaya nila, alam kong ramdam din nila ang lungkot at pangungulila sa kanilang pamilya gaya ng aking nararamdaman. Ang kaibahan nga lang ang pamilya nila pwedeng dumalaw samantalang ako milya milya ang layo ko sa pamilyang aking kinagisnan.
Hulyo 6, Araw ng pangungulila. Kakatapos ko lang magpaligo ng aking mga naynay. Dala ng subrang pagod, napaupo muna ako at biglang napaisip kakayanin ko pa ba? May lakas pa ba ako para sa mga araw pang darating? Nakatingin ako sa kawalan. Natigil ang aking pag-iisip ng may sumilip sa pinto at biglang nagsalita. “Magandang umaga!! Mabuhay!” nagulat ako at napangiti. Siya si Susu isang Taiwanese na nagtatrabaho bilang tagalaba ng mga damit ng mga alaga nandito siya para kuhanin ang mga damit ng aking mga alaga. Tinanung niya ang akin pangalan at bago umalis ngumiti siya at sinabing “Jayo”. Sa mga katagang yun naramdaman ko ang pagdamay, naramdaman ko ang pagpapalakas niya ng aking loob. Si Susu ay malapit sa mga banyagang mangagawa kaya may mga piling salita siyang alam na Tagalog. Matanda na din ngunit siya ay palaban pa din sa hamon ng buhay gaya ng ibang mga Taiwanese na nakikita ko sa Nursing Home na eto. Pinipili nila ang magtrabaho kesa maupo at hintayin na lang ang paglubog ng araw. Mga palaban sila sa hamon ng katandaan. Mga taong malalakas at handang makipagsapalaran. Ito ang isa sa mga katangian na aking tinitingala sa kanila ang pagiging masipag.
Ang Hulyo ay nagiging Agosto at Agosto ay nagging Septembre, nakakaya ko na din ang trabaho dito. Nakakaya ko ng sumabay sa mga galaw ng mga kasamahan ko nakakayang tumawa at tumayo mag isa. Minsan habang papauwi na ako, napadaan ako sa isang matanda na tumutugtug gamit ang kanyang harmonica. Luma at malungkot na himig ang kanyang tinutugtug. Ako ay saglit na nakinig at naupo sa kanyang tabi hangang sa siya ay matapos. Nais ko siyang kausapin pero ako ay nag aalangan dahil di pa ako nakakasalita ng Mandarin. Ngunit siya na mismo ang naunang nagsalita sa wikang Ingles. Natuwa ako at nasabing sana ay patuloy pa din siya sa pagtugtug khit siya ay matanda na. Dahil sa tugtug na ito kahit malungkot pa ay tumatagos at waring yumayakap sa puso ng taong pagod at nangungulila. Napawi ang pagod ko sa aking bagong kaibigan- si Mr. Peter.
Sina Susu at Mr. Peter ay ilan lamang sa mga taong bumubuo ng mga masasayang araw ko dito sa Taiwan. Sila ang mga taong lubos na tumangap at nagpatuloy sa akin sa lugar na di ko alam- sa lugar na puno ng pagsubok. Sila ay ilan lamang sa mga taong tinuring akong kapamilya kahit na ang aming lahi at salita ay iba. Patuloy akong magkakaroon ng lakas ng loob para mgtrabaho, at makipagsapalaran dito sa Taiwan dahil alam kong may mga taong gaya nila na aking maasahang magbibigay ng dahilan para magpatuloy. Mga taong titignan ang aking kakayahan at tutulong upang lumaban sa buhay. Jayo!

翡翠與水泥 Luntian at Kongkreto

【2015年菲律賓文入圍佳作欣賞】2015/4/27 / May / Luntian at Kongkreto / Pilipinas 菲律賓 / Wala 《翡翠與水泥》 春暖花開的四月又是個下雨天。可以聞到新鮮空氣，聽到外頭轎車、公車、機車來往的聲音，一幅畫中高樓大廈佇立於翡翠茂盛的樹木中。 兩年前我到達台灣時，剛好是中秋節連續假日的第一天。我看見琳瑯滿目的食物擺放著，我問我自己，這裡真的是這個樣子嗎？那麼多種陌生不認識的食物，我的確沒辦法品嘗全部，但是真的很好奇。原來台灣人酷愛吃！他們前往夜市不只為了買便宜的平價物品，也是為了各色各樣的美食。聞到臭豆腐的味道，就知道夜市在那兒。的確味道特別噁心但聽說很好吃，本人我是不喜歡它。夜市有各種不同的麵，如牛肉麵，各色各樣的麵包土司、三珍海味、蔬菜水果，還有地瓜，一夜就可以吃盡各種各樣的美食。而我，我最愛吃的是蛋餅加乳酪，淋上一種特別的醬，再撒上辣椒粉。現在想想就直流口水！ 和中秋節一樣，台灣還有更多節日會慶祝，祭祀神明和祖宗。每當有特別日子，他們會在神桌上供奉食物，特地為這些日子準備。可能最重要的節日是春節，感謝這一年的豐收和祖先對這一家人的平安護佑，祈求神明及列祖列宗對未來新的一年的庇佑。接著，是色彩艷麗光鮮輝煌的元宵節。我真佩服台灣民眾虔誠的信念。 我寫這篇文章時，適逢油桐花開放的季節。我看過文章，桐花樹無止境的貢獻在早期台灣客家人的生活。桐花節是回顧往事和感謝桐花樹的表達。桐花的確很美麗，我很幸運有機會散步在滿地油桐花瓣的步道上。 我覺得非常幸運，因為我是居住台北的一位外籍勞工。台北高度發達，是個充滿活力的城市，鄰近到處是捷運可到達的旅遊勝地。自從我到這裡來，捷運的路線越來越多，越來越密，四通八達的路線才能鼓勵民眾遊客到處走。我曾經也怕走丟了，因為有語言障礙，只能講幾句話，更看不懂漢字。但我看到台灣人搭大眾運輸交通工具的紀律，連上下電扶梯都會整齊排隊，還會讓左邊的路給趕時間的人。等候火車也不亂來，沒有推擠。我單獨自己出門時，我知道我在這個城市是不會迷路的。 我喜歡逛街到處走走，所以雖然假日少，也不一定有人有空陪我，我學著單獨到各旅遊勝地去遊玩。在台北搭車不難況且人人友善。他們還會幫你拍照。我利用網路找景點，手機下載捷運路線，看懂地圖。無論有沒有安排路程，我都好興奮能到處走走。有次養老院裡一位長者的孩子得知我想去九份，他就寫了一張字條給我，上面寫著「九份」兩個漢字，讓我如果真的走失了，可以拿給人家看。他教我找像阿嬤級的人問路，不要隨便問任何人。最後我安全的到達目的地，快樂地凝視神秘的九份。 新北投是我時常去的地方。那溫泉的味道，煙霧蒙住整個地帶，熱河谷底下真的可能住著慈悲善良的一條龍，使這個地方覆蓋著夢幻似美景。這裡也有歷史性的建築物，充滿文化氣質，還有小型的森林。最主要的是，這裡就有一座圖書館。地點優美，特色建築，書籍整潔，使我這位想擁有自己的書房的書呆子，一進去就不願再離開！ 還有那些公園！幾乎所有空隙的路旁，鐵軌底下，都設有公園。你不能說你沒有可以散步跑步運動或騎腳踏車的場所。我好佩服這裡既清潔又美麗，種滿花草樹木的公園。樹木繁茂，花紅柳綠，特別是春季的陽明山。花花絮絮，櫻花綻放特別漂亮。我也很喜歡圓山，可能因為去禮拜堂常常路過這邊，我特地在這裡下車走走晃晃。我喜歡看身體健全的爺爺奶奶，我為他們慶興，身體健康勤奮運動，親近大自然，有助身心愉快。 目前我比較懂得講他們的語言。偶爾還是有人聽不懂我講的話，我也聽不懂他們說的話。總之，他們都很友善與樂觀，熱情地接受陌生的我。感謝台灣和菲律賓之間漁船衝突已擺平，這期間考驗了大家的能耐。希望該受到的司法正義已得到公道。 在我遊玩的期間，我和一位台灣學生聊天。他告訴我，他以這個出生地自豪。現在全世界的人都知道世上有個台灣寶島，年輕人也慢慢的講祖籍方言。無論如何連外籍遊客都說台灣是必經的旅遊勝地。 我不能說在台灣的日子全是歡樂，當初我也做得很辛苦。全身痠痛又思念家人，但是你如果懂得看開，重視環繞你的一切，你也必定跟我一樣，會愛上這寶貴土地。再過幾個月，我就要回菲律賓。我答應我一定會回來，還要到其它的都市去玩。還有，我還要再上象山看101大樓和這裡的夕陽，以及這裡環繞的翡翠綠山與水泥大樓。再見。 *** 【2015 Pagpapahayag ng mga Pangalan na Napiling Kasali sa Preliminary Eliminations】2015/4/27 / May / Luntian at Kongkreto / Pilipinas 菲律賓 / Wala Sa iisang larawan ay mapayapang nagsanib ang naglalakihang … Continue reading “翡翠與水泥 Luntian at Kongkreto”

【2015年菲律賓文入圍佳作欣賞】2015/4/27 / May / Luntian at Kongkreto / Pilipinas 菲律賓 / Wala 《翡翠與水泥》
春暖花開的四月又是個下雨天。可以聞到新鮮空氣，聽到外頭轎車、公車、機車來往的聲音，一幅畫中高樓大廈佇立於翡翠茂盛的樹木中。
兩年前我到達台灣時，剛好是中秋節連續假日的第一天。我看見琳瑯滿目的食物擺放著，我問我自己，這裡真的是這個樣子嗎？那麼多種陌生不認識的食物，我的確沒辦法品嘗全部，但是真的很好奇。原來台灣人酷愛吃！他們前往夜市不只為了買便宜的平價物品，也是為了各色各樣的美食。聞到臭豆腐的味道，就知道夜市在那兒。的確味道特別噁心但聽說很好吃，本人我是不喜歡它。夜市有各種不同的麵，如牛肉麵，各色各樣的麵包土司、三珍海味、蔬菜水果，還有地瓜，一夜就可以吃盡各種各樣的美食。而我，我最愛吃的是蛋餅加乳酪，淋上一種特別的醬，再撒上辣椒粉。現在想想就直流口水！
和中秋節一樣，台灣還有更多節日會慶祝，祭祀神明和祖宗。每當有特別日子，他們會在神桌上供奉食物，特地為這些日子準備。可能最重要的節日是春節，感謝這一年的豐收和祖先對這一家人的平安護佑，祈求神明及列祖列宗對未來新的一年的庇佑。接著，是色彩艷麗光鮮輝煌的元宵節。我真佩服台灣民眾虔誠的信念。
我寫這篇文章時，適逢油桐花開放的季節。我看過文章，桐花樹無止境的貢獻在早期台灣客家人的生活。桐花節是回顧往事和感謝桐花樹的表達。桐花的確很美麗，我很幸運有機會散步在滿地油桐花瓣的步道上。
我覺得非常幸運，因為我是居住台北的一位外籍勞工。台北高度發達，是個充滿活力的城市，鄰近到處是捷運可到達的旅遊勝地。自從我到這裡來，捷運的路線越來越多，越來越密，四通八達的路線才能鼓勵民眾遊客到處走。我曾經也怕走丟了，因為有語言障礙，只能講幾句話，更看不懂漢字。但我看到台灣人搭大眾運輸交通工具的紀律，連上下電扶梯都會整齊排隊，還會讓左邊的路給趕時間的人。等候火車也不亂來，沒有推擠。我單獨自己出門時，我知道我在這個城市是不會迷路的。
我喜歡逛街到處走走，所以雖然假日少，也不一定有人有空陪我，我學著單獨到各旅遊勝地去遊玩。在台北搭車不難況且人人友善。他們還會幫你拍照。我利用網路找景點，手機下載捷運路線，看懂地圖。無論有沒有安排路程，我都好興奮能到處走走。有次養老院裡一位長者的孩子得知我想去九份，他就寫了一張字條給我，上面寫著「九份」兩個漢字，讓我如果真的走失了，可以拿給人家看。他教我找像阿嬤級的人問路，不要隨便問任何人。最後我安全的到達目的地，快樂地凝視神秘的九份。
新北投是我時常去的地方。那溫泉的味道，煙霧蒙住整個地帶，熱河谷底下真的可能住著慈悲善良的一條龍，使這個地方覆蓋著夢幻似美景。這裡也有歷史性的建築物，充滿文化氣質，還有小型的森林。最主要的是，這裡就有一座圖書館。地點優美，特色建築，書籍整潔，使我這位想擁有自己的書房的書呆子，一進去就不願再離開！
還有那些公園！幾乎所有空隙的路旁，鐵軌底下，都設有公園。你不能說你沒有可以散步跑步運動或騎腳踏車的場所。我好佩服這裡既清潔又美麗，種滿花草樹木的公園。樹木繁茂，花紅柳綠，特別是春季的陽明山。花花絮絮，櫻花綻放特別漂亮。我也很喜歡圓山，可能因為去禮拜堂常常路過這邊，我特地在這裡下車走走晃晃。我喜歡看身體健全的爺爺奶奶，我為他們慶興，身體健康勤奮運動，親近大自然，有助身心愉快。
目前我比較懂得講他們的語言。偶爾還是有人聽不懂我講的話，我也聽不懂他們說的話。總之，他們都很友善與樂觀，熱情地接受陌生的我。感謝台灣和菲律賓之間漁船衝突已擺平，這期間考驗了大家的能耐。希望該受到的司法正義已得到公道。
在我遊玩的期間，我和一位台灣學生聊天。他告訴我，他以這個出生地自豪。現在全世界的人都知道世上有個台灣寶島，年輕人也慢慢的講祖籍方言。無論如何連外籍遊客都說台灣是必經的旅遊勝地。
我不能說在台灣的日子全是歡樂，當初我也做得很辛苦。全身痠痛又思念家人，但是你如果懂得看開，重視環繞你的一切，你也必定跟我一樣，會愛上這寶貴土地。再過幾個月，我就要回菲律賓。我答應我一定會回來，還要到其它的都市去玩。還有，我還要再上象山看101大樓和這裡的夕陽，以及這裡環繞的翡翠綠山與水泥大樓。再見。

***

【2015 Pagpapahayag ng mga Pangalan na Napiling Kasali sa Preliminary Eliminations】2015/4/27 / May / Luntian at Kongkreto / Pilipinas 菲律賓 / Wala

Sa iisang larawan ay mapayapang nagsanib ang naglalakihang kongkretong mga gusali at ang maaliwalas na luntiang kagubatan. Maririnig ang ugong ng mga kotse, bus, at mga motor na nagdaraan habang nalalanghap ang preskong hangin. Isa na namang maulan na Abril sa makulay na tagsibol.

Umpisa ng Moon Cake Festival noong ako’y unang dumating mahigit dalawang taon na ang lumipas. Namangha ako noon sa dami at iba’t ibang uri ng pagkaing nakahanda. Nasabi ko sa sarili ko, ganito kaya talaga dito? Hindi ko naman maintindihan ang mga klase ng pagkain at alam kong hindi ko kayang tikman lahat, pero nakakatuwa lang talagang isipin. Mahilig din pala sa pagkain ang mga Taiwanese! Hindi lang dinarayo ang mga Night Markets dahil sa iba’t ibang gamit na mabibili sa murang halaga kundi dahil din sa sari’t saring klase ng pagkain na mabibili. Malalaman mong andyan ka na dahil sa amoy ng “smelly tofu”. Tama, totoong kakaiba talaga ang amoy nito, pero masarap naman daw. Inaamin kong hindi ko talaga gusto ‘to. Marami namang noodles, lalo na ang beef noodles, mga tinapay, mga pagkaing dagat, mga prutas at minsan may gulay din. Samahan mo pa ng kamote, siguradong nakain mo na ang lahat ng uri ng pagkain sa isang gabi! Pero ang paborito ko talaga sa lahat at nakakapagpapasaya sa akin ay ang “tan ping”; na sinamahan ng keso, pinahiran ng espesyal na sauce, at binudburan ng paminta! Iniisip ko pa lang ngayon, natatakam na ako!

Katulad sa Moon Cake Festival, marami pa silang mga okasyon dito na nagpapahalaga sa kanilang mga diyos at mga ninuno. May mga espesyal na mga araw kung saan nagdarasal at nag-aalay sila ng mga pagkain. Pinaghahandaan talaga nila ito. Marahil ang pinakamahalaga sa lahat ay ang Lunar New Year . Mahaba at may iba’t ibang araw kung saan ginagawa ang mga ritwal na pagdarasal at pasasalamat para sa masaganang taon. At syempre pa, kasunod nito ay ang napakakulay at napakaliwanag na Lantern Festival! Nakakabilib talaga ang dedikasyon ng mga Taiwanese sa kanilang paniniwala. Sa mga panahon na sinusulat ko ito ay buwan ng pagsibol ng mga puno ng Tung. Sa aking mga nabasa, ang punong ito ay mahalaga para sa mga taong Hakka sa Taiwan dahil ito ang kanilang pinagkukunan nuong unang panahon. Ang pagdiriwang na ito ay pagbabalik tanaw at pagpapasalamat sa tulong na nagawa ng mga Tung Trees sa kanilang pamumuhay. Bukod dito, talaga namang napakagandang tingnan ang mga bulaklak ng Tung Trees. Maswerte ako at nakapaglakad ako sa daang nasabuyan ng mga nalagas na bulaklak nito.

Mapalad ako at isa akong migranteng manggagawa na nakatira sa Taipei. Ito ay napakaunlad at punong-puno ng buhay. Napakaraming magagandang lugar ditto na maari mong mapuntahan sa pamamagitan lamang ng MRT. Simula ng dumating ako dito ay parami ng parami ang mga lugar na may linya nang tren. Sinadya daw talaga ito upang mabilis na marating ng mga tursista at mga tagarito ang iba’t ibang pasyalan. Naranasan ko ring matakot na baka mawala ako dahil hindi naman ako kagalingan magsalita ng lenggwahe dito; at lalong hindi ako nakakabasa ng Chinese characters. Subalit nakita ko kung gaano ka disiplinado ang mga taong sumasakay sa mga pampublikong sasakyan. Nakapila talaga sa mga escalator at nagbibigay daan sa mga nagmamadaling tao. Naghihintay ng maayos sa abangan ng tren at walang nagtutulakan upang makapasok. Kaya naman noong nasubukan ko nang umalis mag-isa, alam kong hindi ako kalian man mawawala sa lungsod na ito.

Mahilig talaga akong gumala at bumisita sa iba’t ibang lugar. At dahil hindi naman kami maraming libreng oras o araw at hindi palaging mayroong pwedeng sumama sa akin, natuto akong tuntunin ang iba’t ibang magagandang tanawin ditto ng mag-isa. Hindi naman talaga mahirap ang pagsakay dito sa Taipei, at isa pa, matulungin din ang mga tao. Pwede ka pang makiusap na magpakuha ng litrato. Hinahanap ko lang ang mga lugar na ito sa internet; dinownload ko din sa aking cellphone ang mapa ng ruta ng MRT; at higit sa lahat, natutong magkabisa ng mapa. Nasasabik ako sa tuwing may nabubuo na akong plano o kahit wala talagang plano at pupnta lang sa kung saan dadalhin ng aking mga paa. Isang beses ay nalaman ng isang anak n gaming residente sa nursing home na balak kong magpunta sa Jiufen. Binigyan niya ako ng tagabulin na nakasulat pa sa salitang intsik upang may maipakita daw ako kung sakaling sa tingin ko ay nawawala na ako. Piliin ko daw na pagtanungan ang mga Nanay at huwag sa kung sinu-sino lang. Nakarating naman ako nang walang problema at masayang pinagmasdan ang animo’y mahikang kislap ng Jiufen!

Ang isang lugar na aking binabalik-balikan ay ang Xinbeitou. Una, gustong-gusto ko ang halimuyak ng hot spring. Mistulang nakabalot din sa ulap ng usok ang buong lugar. Siguro nga ay may nakatirang mabait na dragon sa ilalim ng Thermal Valley at siya ang nagdudulot ng malapantasyang kapaligiran. Meron din ditong mga gusali na nagpapakita ng kanilang kasaysayan at kultura at mga munting gubat. Higit sa lahat, para sa isang dalagang nagnanais na magkaroon ng sariling aklatan balang-araw, ay napakalaking inspirasyon ang kaayusan, kaanyuan, pati na ang lokasyon ng kanilang aklatan dito. Hindi mo na gugustohing umalis pa!

At ang mga parke! Parang ang lahat ngmga maliliit na espasyo, mga gilid ng daan, at mga ilalim ng daanan ng tren ay oportunidad upang paglagyan ng parke! Hindi mo maaaring sabihin na wala kang lugar upang mamasyal o maglakad-lakad, tumakbo at mag-ehersisyo, at kahit magbisikleta. Bilib ako sa pagpapanatili nilang malinis, maganda, at punong-puno ng naglalakihang mga puno at makukulay na mga bulaklak ang mga parke dito. Kung gusto mo pa ng hamon, maari kang maglakad sa Yanmingshan. Napakaganda dito tuwing tagsibol lalo na kung kakasimula pa lang dahil maraming namumukadkad ditong Sakura (cherry blossoms). Isa pang paborito ko ay ang Yuanshan. Siguro na rin sa dito ako madalas na dumadaan pag nagpupunta ako sa simbahan. Sinasadya ko talagang dito bumaba at maglakad-lakad muna upang makita kung may mga bagong tanim na bulaklak o mga dekorasyon. Nakakatuwa at nakakainggit ang mga Lolo at Lola na kayang-kaya pang maglakad-lakad sa mga ganitong lugar. Talagang napaka-aktibo pa nila at malulusog ang pangangatawan. Naniniwala akong makabubuti sa iyong katawan at isipan ang mga ganitong gawain. Nagiging mas malapit ka rin sa kalikasan at mas mapapahalagahan ito.

Mas mahusay na akong magsalita sa kanilang lenggwahe ngayon kesa noong kararating ko pa lang dito. Hindi rin naman maiiwasan na meron paring hindi nakakaunawa sa akin at ganun din ako sa kanila. Ngunit sa kalahatan, sila ay isa sa mga mabubuti at masayahing taong nakasalamuha ko. Mainit ang kanilang pagtanggap sa akin dito. Nagpapasalamat ako at natapos din ang isyu dati nang magkaroon ng di pagkakaunawaan ang ibang mga Taiwanese at mga kapwa ko Pilipino na nagtatrabaho sa dagat. Isa ito sa mga naging pagsubok namin dito sa mga panahong iyon. Sana ay nakamit ang hustisya sa kung sino man ang dapat na makatanggap nito. Nang dahil din sa aking pagliwaliw, may nakakuwentuhan din akong estudyanteng Taiwanese na nagbahagi sa akin kung gaano siya nasisiyahan sa mga nakamit ng kanyang bansa. Ngayon ay kinikilala na ito sa buong mundo at nakakapaghikayat na rin silang gamitin ang kanilang sariling natatanging mga katutubong lenggwahe. Kahit ang ibang mga dayuhang bumibisita lamang dito at aking nakakausap ay nagsasabing ang Taiwan ay isa sa mga bansang dapat na pasyalan sa iyong buong buhay.

Hindi ko naman masasabing palaging masaya ang naging buhay ko dito. Noong una ay nahirapan din ako sa trabaho. Sumasakit din ang aking katawan at nasubukan ko ring mangulila sa aking pamilya. Ngunit kung matututunan mong tingnan at pahalagahan ang mga magagandang bagay na nandito, sigurado akong maiiwan mo rin ang iyong puso tulad ng mangyayari sa akin iilang buwan mula ngayon. Pinapangako kong babalik ako upang mamasyal sa iba pang lungsod. Higit sa lahat, muli kong aakyatin ang Elephant mountain upang pagmasdan ang paglubog ng araw sa Taipei 101 at sa nakapalibot ditong mga luntian at kongkreto. Hanggang sa muli.

遠方的一顆星 BITUIN SA DULONG SILANGAN

【2015年菲律賓文入圍佳作欣賞】2015/3/22 / Darlene Manabo / sanaysay / Pilipinas 菲律賓 / Homestrong 《遠方的一顆星》 天空烏雲密布，彷彿事先通知要下大雨了。我把家裡的物品整理整齊，預防被雨淋濕。隨著冷風吹進來，許多事情也進了我的腦海裡。我們一家簡單樸素的過活，一天三餐吃著單色的飯菜，只要一起吃就能滿足，並以家庭和樂自豪著。但是和大家一樣，我也會夢想哪一天能「出人頭地」。我要努力，獲得一雙可以讓我飛的翅膀，讓我能帶家人過著較富裕輕鬆的生活，遠離貧窮與困難。 隨著時間流逝，我漸漸懂得調整自己，適應生活的各種挑戰。我沒停止向前走，雖然累得幾乎全世界的重擔都在我肩膀上，但我從沒停過我的腳步。直到有一天，命運帶我到一個美好的地方。在這裡，我看到我想分享給親人的一切。這裡每個人都是平等的，我知道在我心底，是多麼高興能和充滿奮發精神的朋友一起生活，我感到愉快和輕鬆。 自從我到達繁榮肥沃的台灣土地以後，一帆風順改變了我們的生活。慢慢地抬起本來壓在我們生活上，阻止我們生活改進的那顆大巨石。那段因想家而悲哀的生活烙印在我心中，這些痛苦和煎熬換來的是我一家人的幸福。家人是我的精神支柱，讓我繼續冒著風險，努力讓家庭生活的輪子轉到頂端。 我的夢想是想要和親人在一起，這是非常清楚的。偶而因辛苦而勞累不堪，淚水如河流，可能也因為思念的關係，重重黑影閃過腦海。但只要想起，如果我回去和全家生活在一起，我們又可能回到以往的狀況。心裡很痛但事實就是這樣，沒有任何石盔鐵帽擋得住，這是我們真實生活轉動的經驗。 某天當我獨自一人時，我看見自己的模樣。好多問題從腦海裡浮出來，使我覺得慢慢被淹沒。但歲月如流，如果我自己也要成家了，會怎麼樣？ 將來我必定也會見到心目中的另一半。為自己夢想美好的事，輕鬆得像落葉從樹上慢慢飄下來的感覺。我會勇敢地面對所有的一切，只要不讓我的家人再歷經過我以前的痛苦與困難。我想給他們豐盛的生活與美好的未來。我忽然愣住，我想起一件事。我無疑了解為何很多幸運的菲律賓人嫁給台灣人，選擇在台灣定居住下來。她們在這寶島感受到另一半的真愛和接納，無論她們從哪裡來的人。 但是目前，我只想先努力工作。我想讓跟我在一起經歷艱難的時期的兄弟姊妹，過個較舒適的生活。同時，持之以恆，耐心默默地耕耘，報答養育我們長大、無怨無悔的父母親。 好在，目前我還留在台灣，這個國家培養了我的知識，支持讓我提升我的生活水準。望著這漂亮美麗的環境，高樓大廈林立，一個美麗的天堂，使我有勇氣面對生命的挑戰。這裡呼吸的空氣清新，因為人人對整潔有紀律。這是因為人人互相合作團結，一個小小島國，不大於14000平方公里，可是非常發達先進，彷彿一個健全的帝國。好多醫院，醫療費用也不會挖破人民的口袋，服務品質非常好。當我乘坐的飛機降落時，機場大廳如玻璃皇宮出現在眼前。我沒有可以再要求的吧。人人敬仰的國家級形像，愛護文化，愛上這個國家是不會錯的。這裡很特殊，值得驕傲。我在這裡感受到快樂、解脫，身為外國人也被好好的對待與接受。這段時間在這裡生活，開放我正面的人生觀，在這廣闊的天空下。 如我現在站著的這塊土地會講話，不知它會怎麼回答。假如我告訴它：「謝謝你，給我的一切物資享受和所有體驗。有了你，我的命運有改變。我永遠不會忘記你。希望我們可以再相處一陣子。感謝大家，感謝台灣，你讓我暫時居住在你的屋簷下。你實現而繼續成就我的願望。因為有你，我每天過著美好的日子，向我的夢想往前走。祝你萬歲！」 雖然很艱苦，我們每個人都有很多種原因，會使我們很努力去想得到一樣東西。如同礦工，獻出生命為了還不一定找得到的金礦。我也是一樣。 雖然我的能力有限，我還是盡力想去達到我的願望。我知道每個人都想得到天空上的星星，例如快樂、名譽、聲望、心平氣和、繁榮富裕的生活等等。天上那麼多星星，那一顆是你想要的？然而我，我確定我在這個東方國家，選中的星星都在閃亮，因為上天有保佑我！ *** 【2015 Pagpapahayag ng mga Pangalan na Napiling Kasali sa Preliminary Eliminations】2015/3/22 / Darlene Manabo / sanaysay / Pilipinas 菲律賓 / Homestrong BITUIN SA DULONG SILANGAN Napakadilim ng kalangitan na tila nagbabadya … Continue reading “遠方的一顆星 BITUIN SA DULONG SILANGAN”

【2015年菲律賓文入圍佳作欣賞】2015/3/22 / Darlene Manabo / sanaysay / Pilipinas 菲律賓 / Homestrong
《遠方的一顆星》
天空烏雲密布，彷彿事先通知要下大雨了。我把家裡的物品整理整齊，預防被雨淋濕。隨著冷風吹進來，許多事情也進了我的腦海裡。我們一家簡單樸素的過活，一天三餐吃著單色的飯菜，只要一起吃就能滿足，並以家庭和樂自豪著。但是和大家一樣，我也會夢想哪一天能「出人頭地」。我要努力，獲得一雙可以讓我飛的翅膀，讓我能帶家人過著較富裕輕鬆的生活，遠離貧窮與困難。
隨著時間流逝，我漸漸懂得調整自己，適應生活的各種挑戰。我沒停止向前走，雖然累得幾乎全世界的重擔都在我肩膀上，但我從沒停過我的腳步。直到有一天，命運帶我到一個美好的地方。在這裡，我看到我想分享給親人的一切。這裡每個人都是平等的，我知道在我心底，是多麼高興能和充滿奮發精神的朋友一起生活，我感到愉快和輕鬆。
自從我到達繁榮肥沃的台灣土地以後，一帆風順改變了我們的生活。慢慢地抬起本來壓在我們生活上，阻止我們生活改進的那顆大巨石。那段因想家而悲哀的生活烙印在我心中，這些痛苦和煎熬換來的是我一家人的幸福。家人是我的精神支柱，讓我繼續冒著風險，努力讓家庭生活的輪子轉到頂端。
我的夢想是想要和親人在一起，這是非常清楚的。偶而因辛苦而勞累不堪，淚水如河流，可能也因為思念的關係，重重黑影閃過腦海。但只要想起，如果我回去和全家生活在一起，我們又可能回到以往的狀況。心裡很痛但事實就是這樣，沒有任何石盔鐵帽擋得住，這是我們真實生活轉動的經驗。
某天當我獨自一人時，我看見自己的模樣。好多問題從腦海裡浮出來，使我覺得慢慢被淹沒。但歲月如流，如果我自己也要成家了，會怎麼樣？ 將來我必定也會見到心目中的另一半。為自己夢想美好的事，輕鬆得像落葉從樹上慢慢飄下來的感覺。我會勇敢地面對所有的一切，只要不讓我的家人再歷經過我以前的痛苦與困難。我想給他們豐盛的生活與美好的未來。我忽然愣住，我想起一件事。我無疑了解為何很多幸運的菲律賓人嫁給台灣人，選擇在台灣定居住下來。她們在這寶島感受到另一半的真愛和接納，無論她們從哪裡來的人。
但是目前，我只想先努力工作。我想讓跟我在一起經歷艱難的時期的兄弟姊妹，過個較舒適的生活。同時，持之以恆，耐心默默地耕耘，報答養育我們長大、無怨無悔的父母親。
好在，目前我還留在台灣，這個國家培養了我的知識，支持讓我提升我的生活水準。望著這漂亮美麗的環境，高樓大廈林立，一個美麗的天堂，使我有勇氣面對生命的挑戰。這裡呼吸的空氣清新，因為人人對整潔有紀律。這是因為人人互相合作團結，一個小小島國，不大於14000平方公里，可是非常發達先進，彷彿一個健全的帝國。好多醫院，醫療費用也不會挖破人民的口袋，服務品質非常好。當我乘坐的飛機降落時，機場大廳如玻璃皇宮出現在眼前。我沒有可以再要求的吧。人人敬仰的國家級形像，愛護文化，愛上這個國家是不會錯的。這裡很特殊，值得驕傲。我在這裡感受到快樂、解脫，身為外國人也被好好的對待與接受。這段時間在這裡生活，開放我正面的人生觀，在這廣闊的天空下。
如我現在站著的這塊土地會講話，不知它會怎麼回答。假如我告訴它：「謝謝你，給我的一切物資享受和所有體驗。有了你，我的命運有改變。我永遠不會忘記你。希望我們可以再相處一陣子。感謝大家，感謝台灣，你讓我暫時居住在你的屋簷下。你實現而繼續成就我的願望。因為有你，我每天過著美好的日子，向我的夢想往前走。祝你萬歲！」
雖然很艱苦，我們每個人都有很多種原因，會使我們很努力去想得到一樣東西。如同礦工，獻出生命為了還不一定找得到的金礦。我也是一樣。 雖然我的能力有限，我還是盡力想去達到我的願望。我知道每個人都想得到天空上的星星，例如快樂、名譽、聲望、心平氣和、繁榮富裕的生活等等。天上那麼多星星，那一顆是你想要的？然而我，我確定我在這個東方國家，選中的星星都在閃亮，因為上天有保佑我！

***

【2015 Pagpapahayag ng mga Pangalan na Napiling Kasali sa Preliminary Eliminations】2015/3/22 / Darlene Manabo / sanaysay / Pilipinas 菲律賓 / Homestrong

BITUIN SA DULONG SILANGAN

Napakadilim ng kalangitan na tila nagbabadya ng mabigat na pagbuhos ng ulan. Isinaayos ko na ang lahat ng aming mga gamit upang iiwas ito sa posibleng pagkakabasa. Kasabay ng pag-ihip ng malamig na hangin ang pagpasok ng mga bagay sa aking isipan. Ako ay isang taong nabubuhay lamang nang payak kasama ang aking mga magulang at mga kapatid. Isang taong kontento na sa kanin at ulam na pagsasalu-saluhan, tatlong beses sa isang araw. Isang taong masaya na sa isang kilo ng kasiyahang nagmumula sa aking pamilya. Ngunit tulad ng iba, ako’y nangangarap na mapaibabaw rin sa gulong ng buhay—at aking gagawin ang lahat upang magkaroon ng sariling mga pakpak na aking magagamit upang ilipad at iparanas sa aking mga minamahal ang mamuhay nang magaan at malayo sa kahirapan.

Sa paglipas ng panahon, kaalaman ko’y naging sapat upang ibalanse ang marahang pagdaloy ng isang basong tubig at isang kutsara ng langis sa aking buhay. Tinahak ko ang daang nasa aking harapan. Ako’y hindi tumigil. Sa kabila ng pagod na aking nadarama, na halos pasanin na ang mundong ginagalawan, ako’y nagpatuloy pa rin. Hanggang isang araw ay dinala ako ng aking kapalaran sa lugar kung saan ko nadama ang magagandang bagay sa aking buhay. Dito ay naranasan ko ang mga bagay na hinahanap ko para sa aking pamilya. Lahat ng tao rito’y pantay-pantay. Batid ko sa kaibuturan ng aking puso ang saya habang nakapamumuhay kasama ang mga taong buong lakas na nagtatrabaho upang sa kanilang pamilya ay may maialay. Napakagaan ng pamumuhay.

Magmula nang ako ay tumungtong dito sa masaganang lupain ng Taiwan, isang ihip ng hangin ang bumago sa amin. Akin ngang unti-unting napapaangat ang batong humahadlang sa pag-usad ng aming pamumuhay. Sa kabila ng mga panahong ako’y lugmok sa pangungulila, pilit kong iginuguhit sa aking puso ang katotohanan na ang paghihirap ko ay para sa ikabubuti ng aking pamilya naman. Sila, na naging tatag ko para ipagpatuloy ang pakikipagsapalaran upang mapaikot nang paibabaw ang gulong ng aming buhay.

Malinaw pa sa alapaap na pinagkaitan ng ulap ang pagnanais kong makapiling na ang aking pamilya. Minsan nga sa aking pagod at hirap , ay tila pag-agos ng tubig sa ilog ang pagtulo ng aking mga luha—marahil na rin sa sobrang pangungulila sa kanila, iba’t ibang anino na ang mabilis tumatakbo sa aking isipan. Subalit kung aking iisipin na kung kami’y makapagsasama-sama sa aming tahanan, kapalit nito’y pagbabago ng ikot ng aming pamumuhay at kami’y maaaring bumalik sa dati naming kinalalagyan. Masakit man, ngunit ito ang totoo. Isang katotohanang hindi maikukubli ng kahit ano mang sanggalang na bato o metal na sombrero— ito ang tunay naming nararanasan sa bawat pag-ikot ng mundo.

Minsan sa aking pag-iisa, larawan ko ang aking nakikita. Mga tanong na nagmumula sa aking isipan ang dumarami at unti-unti, sa akin ay lumulunod. Paano kung sa isang pag-ikot ng buwan, ako’y magkaroon na rin ng sariling pamilya? Darating ang panahon na ako’y makatatagpo rin ng taong mayroong tangan na tamang hugis ng pusong bubuo sa kung anong mayroon ako ngayon. Totoong kasing gaan ng dahong bumababa sa lupa mula sa pagkakapitas sa punong pinagmulan ang mangarap ng magagandang bagay para sa aking sarili. Aking susuungin ang lahat huwag lamang maranasan ng aking magiging pamilya ang bangungot ng aking nakaraan. Nais kong maibigay sa kanila ang masaganang buhay at magandang kinabukasan. Ako’y biglang napatigil at nakapag-isip—sa aking pag-iisip ay wala ng alinlangan kung bakit mayroon akong mapapalad na mga kababayan ang nakapag-asawa ng mga Taiwanese at pinili nang dito ay manirahan. Batid ko na nadama nila ang tunay na pagmamahal mula sa mga taong may lahing tumatanggap sa kahit na anong uri ng nilalang.
Ngunit sa ngayon, ang pangarap mula sa aking pinagmulan ay ang akin munang pinagtatrabahuhan at pinagsisikapan. Ang nais ng aking puso’y maiparanas muna ang magaan na pamumuhay sa mga bungang nakasama ko sa aking paghihirap—ang aking mga kapatid. Kaalinsabay nito ang pagtatyaga upang masuklian ang walang katulad na paghihirap ng aming mga magulang.

Mabuti na lamang at narito pa ako sa bansang nagpaunlad ng aking kaalaman at patuloy pa ring nagsisilbing aking kaagapay sa pagginhawa ng aking buhay. Kay sarap pagmasdan ang paligid ng nagtatayugang mga magagandang gusali—isang paraisong may angking ganda. Mga tanawing nagpapagaan ng aking mga dalahin sa buhay. Malinis ang sariwang hangin na malalanghap dahil sa disiplina ukol sa kalinisan—ito’y isang lugar ng pagkakabuklod ng bawat isa. Isang maunlad na lupain na kahit sumusukat lamang ng hindi pa lalagpas ng 14,000 square miles ay mistula kahariang kompleto sa lahat ng bagay—mayroong mga ospital o pagamutan na hindi bubutas ng bulsa at hahayaang makapagparanas ng magandang serbisyo. At tila isang babasaging palasyo ang erodromo na bumungad sa akin nang lumapag ang eroplanong kinalulanan ko. Wala na talaga akong mahihiling pa. Mga pambansang imahe na kahanga-hanga. May pagmamahal sa kultura. Kailanma’y hindi magiging kasalanan ang mapamahal sa bansang ito. Ito’y bukod tangi at karapat-dapat na maipagmalaki. Dito ko lahat naranasan ang saya, ginhawa at mabuting pagtanggap sa gaya kong dayuhan sa bayang ito. Ang panahong inilagi ko rito ang siyang nakapagbukas ng kandado ng positibong pagtanaw ko sa aking buhay—dito sa ilalim ng kalawakan.

Kung ang lupang aking kinatatayuan ay makapagsasalita lamang, ano kaya ang kaniyang maituturan kung sa kaniya ay aking sabihin ang mga katagang: “Para sa iyo, na bumago sa takbo ng aking buhay, maraming salamat sa mga bagay na naiparanas at naibigay mo sa akin. Hinding-hindi kita malilimutan. Sana ay magkasama pa tayo ng matagal. Salamat sa lahat. Salamat sa iyo Taiwan, ako ay iyong pinasilong sa iyong bayan. Ikaw ang naghahanay at patuloy na tumutupad sa aking mga pangarap. Nang dahil sa iyo, ang bawat araw ko dito sa lupa’y nagiging magandang kabanata patungo sa aking mga pangarap. Mabuhay ka!”

Maraming dahilan kung bakit sinisikap ng tao na makamit ang isang bagay kahit na gaano man ito kahirap. Kung ang isang minero nga ay mula sa puso ang pag-aalay ng kaniyang buhay para sa di tiyak na pagkakahanap ng isang butil ng ginto, ay gayundin ang isang tulad ko. Sa kabila ng katunayan na limitado ang aking kakayahan, pilit ko pa ring hinahangad na magkaroon ng mga bagay na aking inaasam. Alam ko na bawat tao ay mayroong mga bituin na nais abutin; kabilang rito ang pagkakaroon ng kasiyahan, prestihiyo, kapanatagan ng loob, kaginhawahan ng buhay at marami pang iba. Sa dami ng bituin sa kalawakan, ano sa mga ito ang iyong pinapangarap? Basta ako, natitiyak ko na nagningning ang aking bituin na nasumpungan ko dito sa dulong Silangan sa bansang ito dahil sa awa at tulong ng Panginoon!

黑暗中的光束 Sinag sa Takip silim

【2015年菲律賓文入圍佳作欣賞】2015/5/26 / M.E Osan / Sinag sa Takip silim / Pilipinas 菲律賓 / Pinoy Across 《黑暗中的光束》 我的故事彷彿是連續劇或電影裡的情節。主角被無情壓迫，但在劇終成功出色。當我正享受著此刻的富裕生活前，我也是在台灣工作的外籍勞工，因錯誤的決定和父母親賭氣而離家。我小時候的生活品質比一般家庭好，三個兄弟姊妹有保母和傭人照顧我們，替我們做家事。爸爸和媽媽兩人都在上班，父親在菲律賓民答那峨島的國家鋼鐵公司當主管。母親曾經是公立學校的導師。父母教我們三個兄弟姊妹要虔誠、要謙卑和對人有禮貌。 儘管如此，家裡的情況還是一團糟。我們不是一般正常的家庭。父親在世時是位嗜酒的風流公子。母親和我們一家人為此抬不起頭來。記得從我三歲起到青春期時，父母經常鬧得全家雞犬不寧。有次爸爸還帶了他情婦回家，害得母親幾乎失去理智。好在情婦羞恥的離開，天啊！電影「正房，兩個妻子與我另外一個女人」 (The Legal Wife, Two Wives and My Other Woman)都還沒演出，我家就在上演。因此我失去讀書的興趣，整天在外頭混就是不想回家。母親越是罵我打我，我就越不聽話也變得更叛逆。進了大學以後，假如下午五點還沒回到家，還是會被母親打罵，她也不准我去參加任何聚會或派對。 我也不能怪母親管教嚴格，可能是因為父親的問題，讓她怒氣衝天，想洩恨才會打我。我交了男朋友後就跟者男朋友私奔結婚。父母親得知消息時憤怒不已，雖然我嫁給一位很有錢的人，但他們不喜歡他的人格。夫家雖有錢高高在上，可他們會瞧不起別人，生意也做的不老實。他的父親是建築師，曾負責蓋一棟房子但施工時出了問題。 可能因為我違背父母親的關係而被懲罰，我結婚卻不快樂。我逃避亂糟糟的家庭卻陷入地獄。丈夫非常懶惰、忌妒心又重，是個「靠爸給的支援族」。我們幾乎天天為些小事吵架，甚至有家暴。他不斷侮罵凌辱我。 我老爸的往日公主千金小姐現在變成他人家奴。一身疲憊，一大早就起床上市場買菜。要洗煮賣收銀、還要當侍者，在丈夫家擁有網球場的小賣部裡。還要當他爸辦公室的秘書，一日領菲幣五十元薪資，偶而晚上兼職英文家教，收入才會雙倍。只有我在賺錢，我賺錢他花錢。他負責看時間打網球，或參加建築師的座談會。 我應該可以忍，要堅持我的決定，可是連岳父岳母都看不起我，因為我沒有職稱頭銜。不如他們的子女，有設計者、飛航者、工程師、法律師等等。他們常拿我跟他們比較。別人的媳婦是美國念書畢業的，他們就說我應該再去讀法律系。糟糕…日常生活費都不夠用，哪來的學雜費？除非他們那懶惰的兒子能幫我。他們現在視我如眼中沙粒，待我如家傭一樣，在親戚好友前羞辱，無時無刻無盡無休地做，他們就是無法接受一隻小蒼蠅飛上他們大牛一般兒子。我不能用爸爸媽媽叫她們，只能稱呼先生太太夫人。 為什麼受過教育的人卻不懂得做人的道理，我腦海裡想。文書獎狀文憑無法衡量一個人， 要怎麼對待人才重要，但是講歸講，沒有實際的佐證，沒人聽你講。十三年的虐待酷刑直到一天我們又吵架，他兇猛地打我的頭，我氣得差點用烤肉用的竹籤插進他的眼睛。當時「皇帝」要吃晚餐，我肚子也很餓。他吵著不讓我吃，因為調味料還沒配齊 (醋、醬油、辣椒，沒辣椒自己去找)，罵我動作慢吞吞。我受夠了，家裡吵吵鬧鬧，我一生就是無止盡的吵鬧聲，沒有平靜和睦。我決定跟他離婚。謝天謝地，我們沒有生小孩，因為他說過他不要責任，不要有孩子。 我不願意和母親一樣忍了一生，放棄自己的幸福，不願意一生以淚洗面。我要遠遠的離開菲律賓，重新開始。我申請到台灣去做看護工，任何事我都願意做，只要能離開菲律賓。沒想到過來台灣完全改變了我的命運。我在這裡認識了我的真愛，也認識了真實的我。 我們倆相戀，也歷經過很多的考驗，但他不屈不撓地愛護者我。有次我生病住進醫院，因為認識的朋友無暇日照顧陪伴我，安頓(Antoine) 耐心的照顧，陪伴我至我康復出院。又因為我常常生病，安頓叫我停止工作，再幫我安排手續回去菲律賓。他也幫我辦手續赴瑞士讀德語和旅館企業管理。我畢業後在一家聲望很高的卡鄧旅館當客服助理。我在瑞士住了三年的時間，也到歐洲其他國家去遊玩。真正生活360度大轉變。上帝沒睡著，上帝保佑我。我從頭到尾，沒失去希望。我常對我自己講，所有煎熬會過去，明天會更好，黑暗中曙光會來。我不屈服人生，我要勇敢奮鬥到底。 「沒有上帝沒有我」為了改變我的生活，我不忘記祈禱。之前我是個不孝順的孩子。現在的我，如果有祈求或遇到煩惱問題時，我就禱告，找上帝幫我解決問題。因為過去我的決定帶來的只有痛苦和悲傷。 現在，我是一位任職於台灣華航的義大利籍航空飛行員的人妻，也當個快樂的家庭主婦。幸福快樂因為我懂得珍惜我擁有的一切，不管是大是小，我都是心滿意足，尤其是被關愛的感覺。回憶往日的生活和目前相差很多。上帝給我特別優厚的待遇。我把一切都交給祂，比只靠自己要好得多。 當我從歐洲返回家鄉時，幾乎人人認不出我。那時還沒有臉書，少數人用Friendster 全球首家社交網站 (哈哈，那貌似好久以前了)。我以前長得瘦小，現在稍有肥肉了。我想模仿電影「借來的面貌」情節裡的「你們不認識我了嗎？」但我心知肚明，沒有這樣做。我心裡想，要不是有我經歷的苦難，我也不會到台灣來，也就不會碰到我永恆的愛。嘻嘻嘻 … 萬分感謝上帝時時讓我記得要腳踏實地。我也沒忘了要分享我的福氣，給家人、給母親，讓她晚年過得愉快與忘了過去的艱難。人家給我的苦命，我從來不記恨。反之，我在上一段婚姻的小姑，現在是我的好友。2015年的春節後，他們來台灣玩。我帶他們到處環遊台灣的美麗景點，如野柳地質公園。我已原諒往日的丈夫，現在和前任岳父岳母和睦相處。 很有趣的是，有一次我們在一家附有餐廳的洗車中心見面。那時我剛好在等車子洗完。他們在餐廳裡用餐，就招呼我和他們一起吃飯。我本來不知道要怎麼辦，但出於禮貌我就過去了，不過沒有用餐，因為已經吃過飯。 往日的岳父開口問：「妳好嗎，夫人。」 我嚇一跳，「夫人？」好尷尬。我馬上回覆：「叫我麥師(Miles) 就好，生活改變，我人還是一樣。」我非常開心，心裡無恨地微笑面對他們。我覺得輕鬆，沒有仇人，生活燦爛。 說實在的，上帝和我的愛人，是我在「黑暗中的光束。」 *** 【2015 Pagpapahayag ng mga Pangalan … Continue reading “黑暗中的光束 Sinag sa Takip silim”

【2015年菲律賓文入圍佳作欣賞】2015/5/26 / M.E Osan / Sinag sa Takip silim / Pilipinas 菲律賓 / Pinoy Across 《黑暗中的光束》

我的故事彷彿是連續劇或電影裡的情節。主角被無情壓迫，但在劇終成功出色。當我正享受著此刻的富裕生活前，我也是在台灣工作的外籍勞工，因錯誤的決定和父母親賭氣而離家。我小時候的生活品質比一般家庭好，三個兄弟姊妹有保母和傭人照顧我們，替我們做家事。爸爸和媽媽兩人都在上班，父親在菲律賓民答那峨島的國家鋼鐵公司當主管。母親曾經是公立學校的導師。父母教我們三個兄弟姊妹要虔誠、要謙卑和對人有禮貌。
儘管如此，家裡的情況還是一團糟。我們不是一般正常的家庭。父親在世時是位嗜酒的風流公子。母親和我們一家人為此抬不起頭來。記得從我三歲起到青春期時，父母經常鬧得全家雞犬不寧。有次爸爸還帶了他情婦回家，害得母親幾乎失去理智。好在情婦羞恥的離開，天啊！電影「正房，兩個妻子與我另外一個女人」 (The Legal Wife, Two Wives and My Other Woman)都還沒演出，我家就在上演。因此我失去讀書的興趣，整天在外頭混就是不想回家。母親越是罵我打我，我就越不聽話也變得更叛逆。進了大學以後，假如下午五點還沒回到家，還是會被母親打罵，她也不准我去參加任何聚會或派對。
我也不能怪母親管教嚴格，可能是因為父親的問題，讓她怒氣衝天，想洩恨才會打我。我交了男朋友後就跟者男朋友私奔結婚。父母親得知消息時憤怒不已，雖然我嫁給一位很有錢的人，但他們不喜歡他的人格。夫家雖有錢高高在上，可他們會瞧不起別人，生意也做的不老實。他的父親是建築師，曾負責蓋一棟房子但施工時出了問題。
可能因為我違背父母親的關係而被懲罰，我結婚卻不快樂。我逃避亂糟糟的家庭卻陷入地獄。丈夫非常懶惰、忌妒心又重，是個「靠爸給的支援族」。我們幾乎天天為些小事吵架，甚至有家暴。他不斷侮罵凌辱我。
我老爸的往日公主千金小姐現在變成他人家奴。一身疲憊，一大早就起床上市場買菜。要洗煮賣收銀、還要當侍者，在丈夫家擁有網球場的小賣部裡。還要當他爸辦公室的秘書，一日領菲幣五十元薪資，偶而晚上兼職英文家教，收入才會雙倍。只有我在賺錢，我賺錢他花錢。他負責看時間打網球，或參加建築師的座談會。
我應該可以忍，要堅持我的決定，可是連岳父岳母都看不起我，因為我沒有職稱頭銜。不如他們的子女，有設計者、飛航者、工程師、法律師等等。他們常拿我跟他們比較。別人的媳婦是美國念書畢業的，他們就說我應該再去讀法律系。糟糕…日常生活費都不夠用，哪來的學雜費？除非他們那懶惰的兒子能幫我。他們現在視我如眼中沙粒，待我如家傭一樣，在親戚好友前羞辱，無時無刻無盡無休地做，他們就是無法接受一隻小蒼蠅飛上他們大牛一般兒子。我不能用爸爸媽媽叫她們，只能稱呼先生太太夫人。

為什麼受過教育的人卻不懂得做人的道理，我腦海裡想。文書獎狀文憑無法衡量一個人， 要怎麼對待人才重要，但是講歸講，沒有實際的佐證，沒人聽你講。十三年的虐待酷刑直到一天我們又吵架，他兇猛地打我的頭，我氣得差點用烤肉用的竹籤插進他的眼睛。當時「皇帝」要吃晚餐，我肚子也很餓。他吵著不讓我吃，因為調味料還沒配齊 (醋、醬油、辣椒，沒辣椒自己去找)，罵我動作慢吞吞。我受夠了，家裡吵吵鬧鬧，我一生就是無止盡的吵鬧聲，沒有平靜和睦。我決定跟他離婚。謝天謝地，我們沒有生小孩，因為他說過他不要責任，不要有孩子。
我不願意和母親一樣忍了一生，放棄自己的幸福，不願意一生以淚洗面。我要遠遠的離開菲律賓，重新開始。我申請到台灣去做看護工，任何事我都願意做，只要能離開菲律賓。沒想到過來台灣完全改變了我的命運。我在這裡認識了我的真愛，也認識了真實的我。
我們倆相戀，也歷經過很多的考驗，但他不屈不撓地愛護者我。有次我生病住進醫院，因為認識的朋友無暇日照顧陪伴我，安頓(Antoine) 耐心的照顧，陪伴我至我康復出院。又因為我常常生病，安頓叫我停止工作，再幫我安排手續回去菲律賓。他也幫我辦手續赴瑞士讀德語和旅館企業管理。我畢業後在一家聲望很高的卡鄧旅館當客服助理。我在瑞士住了三年的時間，也到歐洲其他國家去遊玩。真正生活360度大轉變。上帝沒睡著，上帝保佑我。我從頭到尾，沒失去希望。我常對我自己講，所有煎熬會過去，明天會更好，黑暗中曙光會來。我不屈服人生，我要勇敢奮鬥到底。
「沒有上帝沒有我」為了改變我的生活，我不忘記祈禱。之前我是個不孝順的孩子。現在的我，如果有祈求或遇到煩惱問題時，我就禱告，找上帝幫我解決問題。因為過去我的決定帶來的只有痛苦和悲傷。
現在，我是一位任職於台灣華航的義大利籍航空飛行員的人妻，也當個快樂的家庭主婦。幸福快樂因為我懂得珍惜我擁有的一切，不管是大是小，我都是心滿意足，尤其是被關愛的感覺。回憶往日的生活和目前相差很多。上帝給我特別優厚的待遇。我把一切都交給祂，比只靠自己要好得多。
當我從歐洲返回家鄉時，幾乎人人認不出我。那時還沒有臉書，少數人用Friendster 全球首家社交網站 (哈哈，那貌似好久以前了)。我以前長得瘦小，現在稍有肥肉了。我想模仿電影「借來的面貌」情節裡的「你們不認識我了嗎？」但我心知肚明，沒有這樣做。我心裡想，要不是有我經歷的苦難，我也不會到台灣來，也就不會碰到我永恆的愛。嘻嘻嘻 …
萬分感謝上帝時時讓我記得要腳踏實地。我也沒忘了要分享我的福氣，給家人、給母親，讓她晚年過得愉快與忘了過去的艱難。人家給我的苦命，我從來不記恨。反之，我在上一段婚姻的小姑，現在是我的好友。2015年的春節後，他們來台灣玩。我帶他們到處環遊台灣的美麗景點，如野柳地質公園。我已原諒往日的丈夫，現在和前任岳父岳母和睦相處。
很有趣的是，有一次我們在一家附有餐廳的洗車中心見面。那時我剛好在等車子洗完。他們在餐廳裡用餐，就招呼我和他們一起吃飯。我本來不知道要怎麼辦，但出於禮貌我就過去了，不過沒有用餐，因為已經吃過飯。
往日的岳父開口問：「妳好嗎，夫人。」 我嚇一跳，「夫人？」好尷尬。我馬上回覆：「叫我麥師(Miles) 就好，生活改變，我人還是一樣。」我非常開心，心裡無恨地微笑面對他們。我覺得輕鬆，沒有仇人，生活燦爛。
說實在的，上帝和我的愛人，是我在「黑暗中的光束。」

***

【2015 Pagpapahayag ng mga Pangalan na Napiling Kasali sa Preliminary Eliminations】2015/5/26 / M.E Osan / Sinag sa Takip silim / Pilipinas 菲律賓 / Pinoy Across

Ang kwento ng aking buhay ay maihahalintulad ko sa mga napapanood ko sa Teleserye o di kaya sa mga Pelikula, kung saan ang Bida ay api at naging tagumpay sa huli. Dati din akong manggagawa dito sa Taiwan bago ko narating ang maginhawang buhay ngayon, umalis ako sa amin dahil sa maling desisyon at pagsuway ko sa aking mga magulang. Maalwan ang aming pamumuhay, tatlo lamang kaming magkakapatid may yaya at maid sa bahay dahil kapwa nagtatrabaho ang aking mga magulang, ang Tatay ko ay isang dating Tagapangasiwa sa isang Departamento ng nooy sikat na “National Steel Corporation “ sa Iligan City Lanao del Norte (Mindanao), at ang Nanay ko naman ay isang dating Guro sa pampublikong Paaralan ng Suarez High School. Pinalaki kaming magkakapatid ng may takot sa Diyos, maging mapagkumbaba at maging magalang kahit kanino man.
Subalit sa kabila ng mga ito, magulo ang aming tahanan, kami itong tinatawag sa Ingles na “dysfunctional family” o di normal. Nakakahiya mang sabihin, ”Alcoholic” o Lasenggero ang aking Ama noong siyay nabubuhay pa, kasama sa pag-iinom niya ay ang pambababae , na naging kalbaryo ng aking Ina at ng buong mag-anak. Na-aalala ko pa mula ng ako’y tatlong taong gulang hanggang sa magdalaga lageh nalang nag aaway ang aking mga magulang, minsan pa nga dinala ng Tatay ang kanyang babae sa aming bahay, muntik ng masiraan ng bait si Nanay noon, buti nalang at nadala sa dasal at tinablan yata ng hiya ang “the other woman” ng aking ama dahil doon daw sana patitirahin sa amin, Diyos na mahabagin!!! di pa pinapalabas ang “the legal wife, two wives at my other woman” showing na kami. Dahil dito nawalan na ako ng ganang maging seryoso sa pag aaral at mas gusto ko pang laging nasa labas kaysa nasa bahay, tumigas ang ulo ko sa pamamalo ng aking Ina hanggang sa akoy magKolehiyo palo pa rin ang inaabot ko tuwing lalagpas ng alas singko ng hapon ang aking uwi at bawal dumalo sa kahit ano mang party.
Hindi ko rin masisisi ang aking Ina sa pagiging strikto at mainitin ang ulo kaya siya namamalo, dahil na rin siguro sa problema sa Tatay ko. Kaya noong magkaboyfriend ako ng seryoso, sumama na akong makipagtanan sa kanya at nagpakasal sa Huwes, ng malaman ng aking mga magulang galit na galit sila dahil kahit galing sa angkan ng mayayaman ang aking napangasawa, hindi nila gusto ang pag uugali nito at ng kanyang pamilya na kilalang matapobre at magulang sa negosyo (dati kasi naming Arkitekto sa isa naming bahay ang kanyang Ama noon, at tagapangalaga sa Konstruksyon na nagkaroon ng problema).
Hindi din ako naging masaya, siguro parusa ito sa pagsuway ko sa aking mga magulang. Tumakas nga ako sa magulo naming Tahanan mas lalo namang naging impyerno ang buhay ko sa aking napangasawa na seloso, at Uuuuubod (prolonged U) ng batugan, umaasa lang kung ano ang binibigay ng kanyang Ama. Lageh kaming nag- aaway at may kasama pang bugbogan (kung hindi tungkol sa pagseselos niya, ay sa mga walang kakwenta kwentang bagay), sa araw araw na lang na ginawa ng Diyos puro pambubulyaw at insulto ang naririnig ko sa kanya. Ang dating Senyorita at Prinsesa ng Tatay ko ay naging Alila na, patang pata ang katawan ko sa maghapong trabaho. Maaga akong gumigising para makapamalengke, nagtitinda kasi ako ng pagkaing pang-ulam at kakanin sa Kantina ng Tennis Court na pag- aari ng pamilya ng asawa ko. Kusinera, Tindera, Kahera at Serbidora, wala pa diyan ang pagiging Sekretarya ko sa Papa niya sa Opisina na 50pesos sa isang araw ang sahod, kung minsan nagpapart time din ako sa pagtuturo ng Ingles sa gabi para doble kita, dahil ako lang ang kumakayod. Habang ang maluho at tamad kong asawa ay pinoproblema kong anong oras makapaglaro ng Tennis o kung kailan ang susunod na Architects Convention na pagkakagastusan.
Kakayanin ko naman sana kasi paninindigan ko ang aking desisyon, ang kaso, hindi lang ang asawa ko ang aking kalbaryo kasama pa yung aking mga Biyenan, na hindi ako matanggap dahil walang titolo na nakadikit sa aking pangalan. Lageh nalang akong ikinukompara sa mga anak niyang Interior Designer, Piloto, Inhinyero, Abogado etcetera. Lalong lalo na sa manugang niyang babae na pinag aral sa U.S., dapat daw kasi kumuha din daw ako ng “Law” “naluko na , hirap pa nga sa pang araw- araw na gastusin eh mag aaral na naman ulit???? buti sana yung anak nila na batugan ay tinutulungan ako susme! Kaya, kung mata matahin ako ay ganoon-ganoon nalang at kung utos utusan ako parang katulong nila dahil ang liit ng tingin nila sa akin, ito pa, Sir at Ma’am ang tawag ko sa aking mga Biyenan hindi Mama at Papa ( ambisyosa pa ako ng lagay na yun huh! ). Halos di nga ako ipinakikilala bilang kapamilya at hinihiya pa ako sa harap ng mga bisita. Kahit anong sipag at pagpapakumbaba ang gawin ko para lang matanggap nila, wala pa rin, langaw lang ako na nakatuntong sa kalabaw daw nilang anak. Yun nga eh, kung sino pa yung minsang edukado sila pa itong parang walang pinag aralan kung umasta. Sa isip isip ko; hindi naman nasusukat ang pagkatao mo sa mga diploma, medalya , tropeo at kung ano ano pa, kundi kung paano ka makikipagkapwa tao, subalit kahit ano pa man sabihin ko sa mga taong nasa paligid ko , walang nakikinig, dahil habang wala kang napapatunayan, wala kang sinabi.
Labing-tatlong taon ko tiniis lahat yun pero noong isang araw na mag-away kami ng asawa ko, muntik ko ng matusok ng stick ng barbecue ang kanyang mata dahil sinuntok niya ako sa ulo, gutom ka na’t lahat ayaw ka pa niyang pakainin kasi hindi pa kumpleto ang kondimento (suka,toyo,sili at kung walang sili maghanap ka!!) para sa hapunan ng Hari, may kasama pang sigaw kasi ang bagal bagal ng kanyang “Aliping sagigilid” . Sagad na sagad na ako, naubos na ang kahit konting pasensya meron ako. Ang ingay ng bahay at napagod na ako sa walang katapusang bangayan,buong buhay ko puro nalang ingay at walang katahimikan, kaya nagpasya na akong makipaghiwalay, salamat nalang at wala kaming anak dahil ayaw niya daw ng responsibilidad, kaya di kami nag anak.
Ayaw kong matulad sa Nanay kong nagtiis ng sobra, na wala ng itinira sa sarili, ayaw kong habang buhay akong luhaan. Sa kagustuhan kong magpakalayo layo at magsimula muli, umalis ako sa amin at nagtrabaho dito sa Taiwan bilang “Caregiver”, sabi ko; bahala na, basta makaalis lang ako sa Pilipinas kahit anong trabaho. At di ko akalain na dito din pala magbabago ng tuluyan ang aking buhay, dito ko nakilala ang lalaking tunay akong minahal, hindi kung sa ano pa man, kundi bilang ako.
Dumaan din sa maraming pagsubok ang aming pag-iibigan ngunit hindi niya ako sinukuan. Minsan ako ay nagkasakit at wala halos nagbabantay sa akin sa Ospital, dahil ang aking mga kaibigan at kakilala ay di magkatugma ang “day off”, siya lamang talaga ang nagtyaga na magbantay sa akin at nag alaga hanggang sa akoy gumaling. Inayos ni Antoine ang aking mga papeles papuntang Pinas at pinatigil na ako sa pagtatrabaho dahil naging sakitin din ako, pinag-aral din niya ako sa Switzerland ng kursong German Language at Hotel and Business management at ng ako ay makatapos , nakapagtrabaho sa isang prestihiyosong Carlton Hotel bilang VIP Coordinator. Nakapaglibot libot din ako sa Europa sa pamamalagi ko sa Switzerland ng tatlong taon. Talagang “360 degrees” ang pag ikot ng aking buhay. Hindi nga natutulog ang Diyos, kailanman sa lahat ng pinag daanan ko hindi ako nawalan ng pag asa, dahil lagi kung sinasabi sa sarili ko; matatapos din lahat ng ito, may bukas pa at may bukang liwayway sa takip silim. Hindi ako natatakot lumaban sa buhay , habang may hininga sige lang”push mo yan”.
” I am nothing without God” wala ako kung di dahil kay Hesus. Sa hangarin ko na mapabuti ang aking buhay at magsimula muli hindi ko nakakalimutan ang magdasal, naging suwail man ako noon binabawi ko ngayun sa tuwing may mga problemang dumarating o may hihingin ako, itinataas ko lageh sa kanya, sinasabi ko; ang kalooban niya ang masusunod hindi ako ,dahil noong ako ay nasunod ay puro pasakit naman ang dinanas ko.
Ngayun ako ay isang masayang maybahay ng Italyanong Piloto ng China Airlines dito sa Taiwan. Masasabi kong masaya, kasi natuto akong makontento ang kung anong meron ako,mas napapahalagahan ko ang kahit na anong biyaya na dumarating sa akin munti man o malaki, lalong lalo na ang biyaya na pagmamahal. Minsan naiisip ko, ang layo ng buhay ko ngayon kaysa noon, kung magbigay ng biyaya ang Diyos sobra sobra. Iba talaga pag ibibigay mo lahat kay God at hindi yung nagdedepende ka lang sa sarili mong pang unawa sa buhay na wala siya.
Noong umuwi nga ako sa probinsiya namin galing ng Europa halos hindi nila ako nakilala , kasi wala pang Facebook noon at saka konti lang ang may Friendster ( hahaha tunay ngang ang tagal na noon), dati kasi akong patpatin at ngayon nagkalaman na. Feeling ko tuloy mag ala Nanette Medved sa pelikulang “Hiram na Mukha” sa madramang “hindi niyo ba ako nakikilala??? Pero kasi hindi ako nakakalimot sa aking pinanggalingan kaya walang naganap na ganitong eksena. Iniisip ko nalang kung hindi din dahil sa pinag daanan ko, hindi ko mararating ang Taiwan at matagpuan ang aking “Forevermore” hihihihi.
Nagpapasalamat ako na laging pina-aalala ng Diyos na kung ano man meron ako ngayun dapat nakatapak pa rin ang aking mga paa sa lupa,di ko nakakalimutang mamahagi ng aking biyaya, lalo na sa aking pamilya , sa Nanay ko na gusto kong maging maginhawa at masaya sa mga huling yugto ng kanyang buhay at kalimutan ang mapait na nakaraan. Kailan man hindi ako nagtanim ng galit sa mga taong nagpahirap sa akin bagkus naging matalik na kaibigan ko pa ang aking dating hipag na babae sa dati kong asawa, sa katunayan noong pagkatapos ng Chinese New Year 2015 dito sa Taiwan ay binisita nila ako at inikot ko sila sa mga magagandang lugar dito at isa na rito ang Yehliu Geopark, napatawad ko na rin ang aking dating asawa at okey naman kami pati na rin ang aking mga dating Biyenan. Nakakatuwa nga minsang nagpang abot kami ng aking dating Biyenan at dating asawa sa “Carwash Center” na may Restawran, habang nag-aantay ako na matapos malinisan ang aking kotse at sila din ay naghihintay sa kanilang kotseng pinacarwash habang kumakain, kinawayan nila ako at inimbitang makisalo sa kanila, noong una di ko alam ang gagawin, tawag ng kagandahang asal lumapit ako, pero di ako sumabay kumain dahil nakapananghalian na rin ako, ang ikinagulat ko lamang ay ng tinanong ako ng dati kong Biyenang lalaki ; kumusta ka na Madame? …Madame??? Nakakaasiwang pakinggan kaya sinagot ko siya ng; Miles nalang po Sir buhay lang ang nagbago, pero hindi po ako. Ganun pa man, masaya lang akong wala akong kinikim kim sa dibdib at nakakaharap ako sa kanila na nakangiti. Magaan sa dibdib na wala kang kaaway, maaliwalas ang buhay.

Tunay na ang Diyos at ang aking “Amore” ang Sinag sa aking Takip-silim.

外籍勞工的故事 Kwentong OFW

 2014 Preliminary 菲律賓文初選  📜 外籍勞工的故事 Kwentong OFW 👤 Eddie G. Vanguardia “Tatay, kamusta na po kayo dyan? Sana lagi po kayong mag-iingat at wag nyo po pababayaan ang sarili nyo. Ayos naman po kami nina nanay at Alvin. Grade 6 na po ako sa pasukan at si Alvin naman po ay grade I na. Miss na … Continue reading “外籍勞工的故事 Kwentong OFW”

 2014 Preliminary 菲律賓文初選 

📜 外籍勞工的故事 Kwentong OFW

👤 Eddie G. Vanguardia

“Tatay, kamusta na po kayo dyan? Sana lagi po kayong mag-iingat at wag nyo po pababayaan ang sarili nyo. Ayos naman po kami nina nanay at Alvin. Grade 6 na po ako sa pasukan at si Alvin naman po ay grade I na. Miss na miss ka na namin tay.” Sulat ng aking anak na panganay na halos paulit-ulit kong binabasa. Na halos hindi ko mapigil ang pagpatak ng aking luha sa tuwing ito ay aking bubuklatin. Ito ang huling sulat nya na aking natanggap.

Kamusta na kaya ang mga anak ko ngayun? Asan n kaya sila? Ano na kaya ang kanilang ginagawa? Kung hindi ako nagkakamali 38 anyos na ang aking si Mila ngayun, ang panganay kong anak at 33 naman si bunso.

Maibahagi ko lng sa inyo kung bakit kami nagkalayo….. tawagin nyo na lang akong Tata Kanor tubong Quezon isang dating nakipagsapalaran sa ibang bansa. Taong 1984 nang nagbakasakali akong mangibang bayan at sinuwerteng mapadpad sa Saudi. Nang mga panahong iyon sulat lamang ng aking anak ang tangi kong komunikasyon sa kanila. Na paminsan-minsan ay sinisingitan din nman ng aking asawa ng kanyang maikling liham na pangangamusta sa akin. Halos naka limang taon din ako sa abroad, tiniis ko ang hirap, pagod, init, puyat, at pangungulila sa aking pamilya. Sinikap kong padalhan sila ng panggastos buwan-buwan, bukod pa ang aking padala tuwing may okasyon. Lalo na kung sasapit ang araw ng pasko at ang kaarawan ng aking mahal na asawa na si Benilda. Pinilit kong huwag makalimot sa mga binitawan kong pangako sa aking pamilya.

Sa pang-apat na taon ko sa saudi, ay wala na akong natanggap na sulat mula sa aking anak at asawa. Kaya’t sa tuwing ako’y liliham sa kanila ay wala akong natatanggap na tugon. Diretso pa din ang aking pagpapadala ng pera buwan-buwan. Dahil noong mga panahong iyon ay wala pang telepono o cell phone upang sila’y aking matawagan. Kaya’t sa aking pag-aalala, sa 8 buwang lumipas na wala akong natanggap na liham mula sa aking anak, nagdesisyon na akong magbakasyon muna. Sobra na din ang pananabik ko sa aking pamilya, lalo na sa aking asawa. Araw-araw akong nag-iisip na baka ano na ang nagyari sa kanila. May mga gabi na hindi na talaga ako makatulog ng dahil sa pag-iisip sa kanila.

Hindi ko talaga malimutan ung sinabi ng aking asawa bago ako umalis at iyon ay aking pinanghawakan, “Daddy, (tawag nya sa akin) iyo lang ako, at akin ka lang habambuhay. Ingat ka doon ha, hihintayin ka nmin ng mga bata.” Hindi ko mapigilan ang mapangiti sa tuwing iyon ay aking naiisip. Mas lalo akong naiinip sa bawat oras na lumilipas, kaya’t dali-dali akong nagpaalam upang magbakasyon ng kahit isang buwan. Naisip ko sapat na siguro ang konting pera kong dala at tiyak namang may ipon ang aking mahal na asawa.

Gabi na ng ako’y dumating sa aming baryo, medyo madilim na.. palibhasa’y liblib ang aming lugar at malayo ng bahagya sa mga kapitbahay. Habang ako’y naglalakad pauwi sa amin, nasalubong ko ang isang halos bulok nang trisikel na may sakay sa loob na isang babae at isang lalaki na animo’y hindi na makapaghintay ng hotel.
Hindi ko iyon pinansin, nagmamadali na ako at medyo may kabigatan din nman ang dala ko. Pagpasok ko sa bahay laking gulat ko sa biglang pagyakap ng aking panganay na anak saba’y iyak ng malakas at ang bunso ko naman ay tahimik at ako ay kinikilala na tila natatakot. “Diyos ko!” aking nawika, “Ang papayat nyo, ano ang nangyari sa inyo? nasan ang nanay nyo?” Biglang sumagot ang bunso kong anak, umalis po, kaalis lng kasama ni Gaston, sakay ng trisikel. Nagdilim ang aking paningin, at bigla akong nakaramdam ng galit. “Sinong Gaston?” tanong ko kay Mila. Hindi agad siya nakasagot at bagkus ay umiyak pa ng malakas. At napansin ko ang kanyang mga braso na puro pasa at ang kanyang mga binti ay may mga galos. “Si Gaston po ang nakatira dito sa atin na katabi ni nanay sa pagtulog, lagi nya po akong tinatakot at sinasaktan kapag nagsasabi ako na magsusumbong sa inyo. Lahat ng pinapadala mo tay, siya ang kumukuha. Kung saan-saan sila pumupunta ni Nanay lalo n kapag gabi na. Takot na takot po kami ni Alvin, hindi n kmi nakapag-aral, pinatigil na kmi ni nanay. Dito lng daw kmi sa bahay at wag n wag daw lalabas.” Sa kwentong iyon ng aking anak, hindi ko mapigilan ang mahabag para sa knilang dalawa ni bunso at ang magalit ng todo sa aking asawa at sa lalaking iyon. “Anong oras sila kung umuwi?”, tanong ko kay Mila. “11 na po ng gabi.”, wika niya. Sa mga oras na iyon, walang ibang bagay sa aking isip kundi ang maghiganti sa panlolokong ginawa ng aking asawa. Nagtiis ako ng hirap sa ibang bansa, pagkatapos ito lang ang igaganti nya.” Ipinasya kong pakalmahin muna ang aking mga anak sa pamamagitan ng aking mga pasalubong sa kanila, hanggang sa sila’y makapagpahinga na.
Pasado alas diyes nang mghintay ako sa may labas ng bahay, nakatago ako sa likod ng puno ng mangga. Halos isang kahang sigarilyo ang aking naubos. Wala akong ibang nararamdaman ng mga oras na iyon kundi galit at ang plano kong paghihiganti.
Nang bigla ko namataan ang parating na trisikel, na sinisiguro kong sila ang sakay. Hinintay kong makaalis muna ang sasakyang naghatid sa kanila at bigla akong bumungad sa kanilang harapan hawak ang isang matalas na palakol. Para akong sinaniban ng masamang espiritu nang bgla ko silang palakulin na magkahawak pa ang mga kamay na mas lalong nag-udyok sa akin upang sila ay patayin. Oo, pinatay ko sila sa aking mga kamay, isang asawang manloloko at isang lalaking mapanira ng pamilya.
Pagkatapos ng sandaling iyon, tuliro ang isip ko at ewan ko ba kung bakit naglakad-lakad pa ako sa baryo na hawak ang palakol na may tutulo-tulo pang dugo. Ang hindi ko alam may nakakita pala sa akin ng gawin ko iyon dahil alam nilang magiging kaabang-abang daw ang tagpong iyon sapagkat batid nila ang aking pagdating.
Agad akong nahuli ng mga pulis at hinatulan akong mabilanggo ng pang habambuhay. Mula noon wala na akong naging balita sa aking mga anak magpahanggang ngayun. Tanging liham na lang ng aking panganay na anak na lagi kong binabasa at tangi kong ala-ala sa kanila.

Eto ako ngayun nagdurusa. Nagdurusa sa kasalanang hinding-hindi ko pinagsisihan, sapagkat para sa akin kung sakaling maulit muli ang pangyayaring iyon sa aking buhay, muli akong sisikil ng buhay.

Sana maging aral sa inyo ang kwento ng aking buhay. Sana kahit papaano ay tumimo sa inyong isipan ang isang pangyayari na pwede palang mangyari sa totoong buhay at hindi sa isang pelikula lamang o tele-serye. Sa mga may asawa na nakikipagsapalaran ang kanilang mga kabiyak sa ibang bansa, huwag nyo sanang tularan ang aking asawa. Huwag nyo sana siyang pamarisan. Igalang at irespeto sana ninyo ang paghihirap at sakripisyo na ginagawa ng inyong asawa. Mabuting halimbawa sana kayo ng isang mabuting asawa. – TATA KANOR

 2014 Preliminary 菲律賓文初選 

📜 外籍勞工的故事 Kwentong OFW

👤 Eddie G. Vanguardia

「爸爸，您那邊好嗎？請您多多保重。媽媽、阿爾文（Alvin）和我們這兒一切都好（一切平安）。開學後，我就要上六年級了，而阿爾文將讀小學一年級。爸，我們好想念您。」這是我大女兒寫的信，我一遍又一遍的看，每次翻閱時我都忍不住的流下眼淚。這也是我收到她寄來的最後一封信。

我的孩子們現在過得好嗎？他們目前在哪裡？他們在做什麼？如果我沒記錯，大女兒米拉（Mila）現在38歲，而老么阿爾文33歲。

我只是與你分享為什麼我們會分離。你們可以稱呼我為達達（伯父）卡諾。我來自菲律賓奎松市（Quezon），也曾經到國外打工。1984年我試著出國，到沙烏地阿拉伯碰碰運氣。那時，孩子寫的信是我們唯一的聯絡方法。偶爾我太太也會寫一小段信慰問我。在國外快五年的時間，我忍受艱辛疲勞、悶熱高溫、睡眠不足、以及思親之苦。我努力盡責，每個月寄生活費回家，尤其是當聖誕節來臨時，以及我親愛的妻子Benilda的生日。我盡量不忘記我給家人的承諾。

在沙烏地阿拉伯的第四個年頭，我就再也沒收到老婆和孩子們的來信了。雖然我寫了好幾封信寄回菲律賓，還是沒收到任何的回音。我每個月依然繼續準時寄錢給她們花用。那時還沒有電話或手機可用，我沒辦法聯繫他們。過了八個月，還是沒有收到孩子寫的信，我開始擔心，便決定請假回去。我超渴望我的家人，特別是我的老婆。我日夜想念他們，憂慮是否發生了什麼事，有天根本睡都睡不著，心裡十分掛念。

我一直忘不了老婆在我臨走時告訴我的話：「爹地（她總是這樣叫我），我永遠是你的；而你也是永遠我的。你好好保重，我和孩子們會等你回來。」每當我想起這些，都會忍不住地微笑。我覺得時間過得好慢，所以我趕緊請一個月的假。我心想，我帶的一點點錢應該還足夠，我親愛的老婆一定會有儲蓄的。

那天晚上，我抵達我們的村莊時，天色已黑。因為我們那個地方偏僻，又離鄰居有一段路。走在路上，我看見一輛破爛的三輪車，載一對熱情擁抱的男女。他們倆幾乎等不到旅館去。我因為趕路又帶著稍重的行李，就沒有加以理會。

我一進家門就嚇一大跳。我的大女兒抱著我大哭，而老么靜靜地望著我，害怕似還在慢慢地辨認我。「天呀！你們怎麼變得這麼瘦？發生什麼事？你媽媽在哪裡？」一個意想不到的回答，我的老么突然說：「她剛離開，和喀斯頓一起坐三輪車。」我的眼前突然一黑，我怒氣沖天。「誰是喀斯頓？」我問米拉。 她沒回答我，就放聲大哭。我那時注意到她手臂上的瘀青，還有腳上的傷痕。

「喀斯頓是住我們家、睡在媽媽旁邊的男人。他常常恐嚇我，還打我，如果我說要告訴你。你寄回來所有的錢和東西，都是被他拿走的。他和媽媽到處去玩，每晚都要出門。我和阿文都很害怕。我們沒有去上學了。媽媽叫我們輟學，待在家裡不要出門。」我聽了女兒講的話，真可憐我的孩子們，同時很氣恨我的妻子和那個野男人。「他們幾點回來？」 我問米拉 。「晚上11點。」她說。當時我頭腦裡只有報仇的意念，我的妻子給我戴綠帽。在國外我受盡了所有苦楚，然而她卻這樣回報我。我決定先安慰孩子們，拿出我帶回來的東西給他們，直到他們去休息。

十點鐘一過，我就在家門外等著，躲在一棵芒果樹背後。我抽了快一整盒的香菸，我沒時間去思考其他的事，我怒氣衝天，只不斷想著如何報復。突然，看見一輛三輪車漸漸靠近，必定是他們回來了。我等三輪車離開以後，便手持利斧，出現在他們面前。

我像是被惡鬼操縱，看見他們手牽手，更激怒了我，發狠地殺害了他們。是的，我確實用我的雙手，殺死了那個辜負我的妻子，以及那個毀了我的家庭的男人。

事件過後，我失了魂似的在那裡走來走去，我手裡握著血淋淋的斧頭，鮮血一滴一滴的流。當時我不知道有人目睹我所做的事，因為他們知道我已經回來了，一定會有好戲可看。

我立刻被警察逮捕，並且被判處無期徒刑（長期監禁）。從那時候起，我沒有孩子們的任何消息。我經常讀昔日大女兒寫給我的信，那是我唯一的紀念品，也是我對他們唯一的記憶。

現在我關在牢裡受苦，但我絕對不懊悔我所做的事。因為對我來說，如果事情再重來一遍，我還是一樣會殺人。

希望你們聽了我的故事之後，有所心得。希望你們記得這是個真實故事，一個不只是電影或電視連續劇上演的故事。那些有伴侶在國外打拚的人，希望你不要學我的妻子。請你們敬重你的另一半所承受的苦難與犧牲。希望你們做一個好配偶該有的榜樣。- 卡諾伯父